Norðurljósið - 01.01.1971, Side 90

90
NORÐURLJÓSIÐ
í fyrsta skipti ljós sannindin í orðum Noru: „Iðjuleysi skapar óá-
nægju“. Lífsleiða.
Jafnvel frú Larner, sem hafði verið svo andvíg því, að dóttir
hennar færi að vinna, kannaðist við, að það virtist ekki hafa nein
andstæð áhrif á stöðu þeirra í félagslífinu.
Þannig liðu dagarnir. Lífsánægja var að seitla inn í þetta heimili,
sem áður hafði haft svo lítið af henni.
Hálfum mánuði áður en skólatímabilinu lyki, brá James sér í
fárra daga ferðalag í kaupsýsluerindum. Hann kom heim síðdegis
á miðvikudegi. Hann hafði vonað, að nokkurra daga fjarvera losaði
huga hans við sífellda umhugsun um Noru. En fjarveran jók tilfinn-
ingar hans gagnvart henni. Nú langaði hann til að sjá hana aftur
og þráði vingjarnlega brosið hennar.
Hann kom við í skólanum, en hún var farin, svo að hann ók hratt
í átt til „Víðsýnis“. Miðja vega heim hrökk hann við að sjá litla,
rennvota manneskju krjúpa niður við veginn. Hann hrökk enn meir
við, er hann sá, að þetta var Nora. Hann hemlaði snöggt og stökk
út.
„Hvað í ósköpunum ertu að gera?“ mælti hann hvasst.
Hún leit upp með sektarsvip, undrandi að sjá hann. „Það er þessi
köttur,“ útskýrði hún. „Hann var strandaður á kletti þarna úti í
ánni. Ég held einhver hljóti að hafa sett hann þar, því að þessi
spotti og steinn var var bundinn við hann. Ég get ekki leyst hann.“
„Hérna, fáðu mér hann.“ Hann greip vasahníf sinn og skar spott-
ann í sundur. Kisa rennvot þaut í burtu. Hann horfði á Noru. „Ég
rasaði“, sagði hún, „árbotninn var svo grýttur, og hendurnar á mér
voru fullar af ketti og steini.“
„Jæja, það er bezt fyrir þig að koma hér inn í bifreiðina. Þetta
er nokkuð síðla árs til að synda í ám,“ mælti hann og brosti loksins.
„Ég get allt ekki farið að gera bifreiðina þína blauta, það er
ekki langt að hjóla þetta.“ Hann hjálpaði henni inn og sinnti engu
mótmælum hennar. Hann festi hjólið aftan á vagninn, smeygði sér
í ökumannssætið, seildist aftur fyrir sig og náði í ullarábreiðu, sem
hann vafði utan um hana. Hún brosti þakklát til hans. Þá allt í einu
lagði hann báða arm autan um hana, dró hana fast að sér og kyssti
hana mjög mjúklega.
„Ó“, sagði hún, dró sig frá honum og eldroðnaði. Hann varð
undrandi að heyra rödd sína segja: „Ég elska þig, Nora,“ sagði