Norðurljósið - 01.01.1971, Síða 117

norðurljósið
117
til að annast fjölskyldu sína? Hún nefndi þetta við elztu telpuna, og
hún bauðst þegar í stað til að fara beint úr skólanum til að ná í sæti
handa móður sinni. En ekki nóg með þetta. Hún tilkynnti móður
sinni: „Ég ætla líka að fasta — með þér.“
Þannig fóru þær þá að viku eftir viku. Telpan náði í sætið, en
móðirin sá um fjölskylduna, að hún fengi matinn. Síðan fór hún
langa leið með strætisvagni með barnið.
Eftir hverja guðsþjónustu virtist höfuð barnsins minnka ofurlítið.
Eftir fáeinar vikur fór fjölskyldan að verða vör við smávægilegar
breytingar. Þær voru ekki aðeins á útliti hennar, heldur einnig í
líkamlegum viðbrögðum hennar. iHún fór að reyna að halda sjálf á
pelanum sínum. Fyrst mátti aðeins merkja, að hún hreyfði hendurn-
ar í áttina til hans. Svo var það einn minnisstæðan morgun, að hún
rétti hendurnar eftir honum, greip um hann og lyfti houm að munni
sér hjálparlaust.
Þá har það til dag nokkurn, að móðir hennar hafði lagt hana á
bakið í vögguna. Hún fór síðan út, en kom aftur að vörmu spori. Þá
lá barnið á grúfu. Móðir Billie tók hana og lagði hana varlega á
bakið, án þess að vekja hana. Þegar hún kom inn aftur til að taka
hana upp eftir blundinn, þá lá Billie á maganum. Það var því áreið-
anlegt, að hún gat snúið sér við.
Vikurnar liðu. Höfuðið á Billie litlu hélt áfram að smækka. Aug-
un hennar voru ekki lengur hulin inni í augnatóftunum. Þau sneru
ekki lengur upp. Ef til vill vakti sá dagur mesta hrifningu, þegar
Billie leit á móður sína, og augnaráðið sýndi, að hún þekkti hana
og ibrosti til hennar.
Aldrei, ekki eitt andartak, hafði Helen litla efast um, að Jesús
mundi lækna litlu systur hennar. Það hreif ekki móður barnsins meir
en systur þess, að sjá Billie litlu breytast, læknast hægt, en öruggt,
fyrir kraft Guðs.
Helen litla varð aldrei óþolinmóð, hún möglaði aldrei yfir því, að
hún varð að sleppa öllu, sem hún gat gert eftir skólatíma, svo að hún
gæti komizt snemma á guðsþjónustuna. Hún lét aldrei í ljós á nokk-
orn hátt, að hún væri svöng, er hún fastaði þannig allan daginn.
Sennilega hefir þrá hennar verið eins heit og Davíðs, svo að hún
fann ekki neina þörf fyrir mat.
Hún beið í þrjár stundir á undan hverri samkomu til þess að
geyma sæti handa móður sinni. Hún beið í þrjár stundir, meðan