Norðurljósið - 01.01.1971, Síða 118

118
NORÐURLJ ÓSIÐ
hver samkoma stóð yfir. Hún hjálpaði móður sinni með litlu Billie.
Hún fór með pelann hennar, ef hún varð svöng, til að velgja í hon-
um í kvennaherberginu. Þessi trú í verki heiðraði Guð. Hann gaf
gaum að þessum verkum trúar hjá tólf ára telpu, sem hún bar fram.
Hinn mesti kraftur, sem Guð hefir gefið mönnum, körlum sem
konum, er máttur bænar. En munið það ávallt, að Guð hefir sett bæn
og trú föst lög. Bænin veit um þörfina, en trúin hætir úr henni.
Bænin fær aldrei neitt hjá Guði, nema trúin sé með henni. A hinn
bóginn: Trúin fær aldrei neitt frá Guði, nema hænin beri fram
beiðni. Bæn og trú starfa saman í samræmi. Báðar eru nauðsynleg-
ar hvor á sínu sviði, þótt gagnólíkar séu þær í eðli sínu. Bænin er
rödd sálarinnar, en trúin er höndin. Aðeins með bæn getur sálin náð
sambandi við Skapara sinn, og það er aðeins með trú, sem unnir eru
andlegir sigrar.
Bænin knýr á náðardyrnar, en bænin opnar þær. Bænin fer á fund
Guðs, en trúin öðlast áheyrn. Bænin ber fram beiðni, en trúin treð-
ur sér í gegnum fjöldann umhverfis hann til þess að snerta fald
klæða Hans, til að taka á móti úr gjafmildri hendi hans. Bænin vitn-
ar í fyrirheitin, en trúin lýsir djarflega yfir uppfyllingu fyrirheits-
ins. Guð hlustaði á bænir móðurinnar, og hann framkvæmdi sem
svar við trú hennar.
Enginn nema Guð vissi um þessa fullkomnu trú í hjarta Helenar
litlu, og hann heiðraði hana.
Fáum mánuðum síðar fór frú Fischer með barnið sitt til barna-
læknis við almenna sjúkrahúsið í Alleghany.
Hann varð undrandi að sjá breytinguna á útliti barnsins, jafnvel
enn meir, er hann hafði rannsakað hana og fann ekkert að henni, að
því er virtist. Hann kallaði til sín heila-sérfræðinginn, sem áður
hafði litið eftir henni, og átta lækna aðra, sem allir voru þessu kunn-
ugir. Þeir rannsökuðu hana líka allir, og voru þeir jafnmikið undr-
andi á því, að barnið skyldi vera fullkomlega eðlilegt í alla staði.
Heila-sérfræðingurinn heyrðist segja: „Maðurinn uppi fær allan
heiðurinn af þessu.“
Þetta barn er nú orðið tólf ára gamalt. Þetta barn, sem einu sinni
hafði svo stórt höfuð, að stærðin var nærri því tvöföld við hið
venjulega. Þetta höfuð var svo vanskapað, að nálega leið yfir suma,
sem sáu það. Augu þessa barns voru eitt sinn svo hulin inni í augna-
tóftunum, að enginn vissi lit þeirra, hvort þau voru brún eða blá.