Andvari - 01.01.1930, Qupperneq 112

108
Um lestaferðir Ðorgfirðinga.
Andvari
hespu og hengilás eða skrá og lykli. Selskinnstösku
höfðu menn oftast við hnakka sína. Þær voru með tré-
botnum í báða enda. Oftast voru stafir eigandans og
ártal skorið á botnana. Voru töskur þessar tíðast ekki
víðari en það, að þær rúmuðu eina flösku í hvorn enda.
Allir bundu harðfisk í ólarreipi, og allir höfðu hærur til
þess að breiða yfir farangur í áfangastöðum. — Allur
reiðskapur og áhöld voru ramm-íslenzk á þessum tímum.
Reiðingur úr mel eða torfi, beizli úr hrosshári, beizlis-
tittir úr birki, járnmél, skeifur og naglar — allt var
smíðað heima. Klyfberar voru tíðum að öllu leyti smíð-
aðir úr birki. 011 móttök voru úr íslenzku leðri; var
borið á það lýsi og barið svo með tréhnalli, þangað til
það var orðið lungamjúkt. Slík móttök entust lengi og
voru allt af voðfelld.
Það var bein afleiðing þessara Iöngu ferðalaga, að
hestar voru oft meiddir. Bæði voru áfangar langir og
reiðingar harðir. Við þessu voru menn líka búnir. Hver
tjaldforingi hafði með sér hankajárn. Það var íbogið
járn, tvíeggjað, með beittum oddi. Gat var fram undir
oddinum og þar var hankinn dreginn í. Hankinn var
lokkur úr tagli hests þess, er hankast skyldi. Væri
hestur meiddur í herðum, voru tveir hankar dregnir í
brjóst hans. Var hankajárnið rekið inn úr skinni og svo
áfram milli skinns og holds á 2ja til 3ja þuml. bili. Þá
var það rekið út um skinnið það langt, að gatið, sem
hankinn var þræddur í, kæmi út, og var þannig náð í
enda hankans, en járninu kippt úr sárinu til baka. Þessi
var aðferðin með hankajárnin, er voru með gatið á
oddi; en líka voru til hankanálar, í lögun sem skónálar,
en gríðarstórar; þær voru dregnar alveg í gegn, þegar
hankað var. Væru hestar meiddir í miðju baki, voru
þeir hankaðir í báðar síður.