Jörð - 01.06.1948, Qupperneq 169
JÖRÐ
359
verið nokkurnveginn í næði, þegar hann vildi. Þegar gestir
komu, lék hann á als oddi, og þá varð flest til skemmtunar.
Gamall, fróður maður, Einar Long á Hallormsstað, hefur sagt
mér frá því, er hann kom til Páls eitt sinn og heyrði hann fara
með „Komdu og skoðaðu’ í kistuna mína“, fyrir gesti og fólkið
í baðstofunni. Þá hafði liann tekið ofan hattinn, sem hann var
með, lagt hann á rúmið hjá sér og tekið tryggðapantana upp
úr honunr jafnóðum og hann fór með kvæðið. „Það var yndi
að hlusta á það,“ sagði Einar.
Gömul kona, sem kom oft að Hallfreðarstöðum í æsku sinni,
segir mér, að bærinn hafi verið eitt hvítt haf af Baldursbrá.
„Það hefði komið svipur á Pál,“ bætti hún við — „ef einhver
liefði fundið upp á að eyðileggja Baldursbrána." Einu sinni
kom hún með skilaboð eða sendingu til Páls — og var þá fót-
gangandi langa leið — ég held frá Stóra- eða Litla-Bakka. Þegar
liún hélt heim á leið aftur, segir Páll: „Ég iield annars, að hún
Stjarna mín sé jafngóð, þótt hún haldi á þér þessa leið,“ og
setti hana á bak. Það fengu víst fæstir að koma á bak Stjörnu,
þessa gæðings, sem fræg verður um aldir vegna þess hróss,
er eigandinn kvað um hana. Margt fleira sagði frú Jónína
Björnsdóttir — nú á Skeggjastöðum — mér um Pál, og m. a.
þessar tvær vísur, sem ég hafði ekki heyrt áður:
Nú er úti blessuð blíða,
bænuni held ég glaður frá.
Morgunsólin fjallið fríða
fögrum geislum stráir á.
Nú er sumar, nú er vor,
nú eru dauðans liulin spor.
Blómgist fyrir brosi þínu
blíðust rós í hjarta mínu.
Þrýtur fönn á fjallabrúnum,
fossar kveða gleðilag,
blómin gul á grænum túnum
gróa, þróast nótt og dag.
Kveddu, spói, kvæðin þín,
kveddu, blessuð lóan mín.
Þið hafið fyrri sungið saman
— syngið lengur — þetta er gaman!