Eimreiðin - 01.10.1923, Qupperneq 103

EIMREIÐIN
STÚDENTALÍF Á GARÐI
359
sínar og minnast fornra gleðistunda, þá dvelur hugurinn ekki
síst við þau árin, sem þeir bjuggu á Garði.
Á Garði var því nær ótakmarkað frelsi. Menn gátu komið
og farið eins og þeir vildu og gert alt, sem þeim þóknaðist,
ef þeir bara gerðu ekki nábúum sínum of mikið ónæði. Eng-
in skylda var að sækja fyrirlestra eða stunda námið, og yfir-
'leitt má segja, að ekkert eftirlit væri með því, hvernig menn
höguðu sér. Þess ætti nú heldur ekki að þurfa með full-
orðna menn, enda gekk alt vel og friðsamlega til. Þó stund-
um kæmi fyrir að einstaka menn þyldu ekki frelsið, þá urðu
þó aldrei neinir verulegir hneykslisviðburðir. Og þau fjögur
ár, sem eg bjó á Garði, kom víst aldrei neitt klögumál til
prófasts út af framferði stúdentanna.
Á Garði gilda frá fornu fari meðal stúdenta vissar dreng-
skapar- og velsæmisreglur. Ef einhver brýíur þær, er honum
hegnt, og er hegningin fólgin í því, að nokkrir menn brjótast
inn í herbergi sökudólgsins og rífa og slíta alt, sem þar er
inni, svo það verður líkara svínastíu en mannabústað. Þetta
kom mjög sjaldan fyrir, en ekki var til neins fyrir þann, sem
fyrir hegningunni varð, að klaga til prófasts eða annara yfir-
valda. Slíkum kærum var ekki sint.
Einstaka menn voru nokkuð drykkfeldir, en þó voru ekki
mjög mikil brögð að því. í því efni voru íslendingar miklu
verri en Danir, enda voru þeir yngri stúdentar. Danir fá ekki
Garðvist, fyr en þeir hafa verið stúdentar 2—4 ár og sýnt
dugnað við námið, en íslendingar komu þangað strax, og úr
þeim var ekki valið. Miklu betra hefði verið, ef að eins þeir
íslendingar, sem tekið hefðu gott stúdentspróf og sýnt dugn-
að og áhuga, hefðu fengið Garðstyrkinn, því ekki er því að
neita, að stundum hefir hann verið misbrúkaður herfilega af
slæpingjum og óreglumönnum.
Eins og við er að búast með svo gamla stofnun, þá var
Garður mjög íhaldssamur og andvígur nýbreytni. Þar geym-
ast gamlir siðir og venjur, og yfirleitt er andrúmsloftið þrung-
ið af sögulegum minningum, og gamlar sagnir úr stúdenta-
lífinu ganga þar kynslóð eftir kynslóð. Eftir hundrað ár má
sjálfsagt heyra þar sömu sögurnar og gengu þar í minni tíð