Iðunn - 01.06.1884, Page 10

72 Björnstjerne Björnson:
hversu komið var, því meir rann honum í skap. þegar
upp á voginn kom, þá kom aftr fælnis-kippr að
klárnum, og tók hann enn viðbragð til að reyna að
slíta sig lausan—og nú gat þorbjörn ekki lengr á
sér setið. Hann þreif taumana í vinstri hönd, en í
hægri hönd reiddi hann sína löngu og þungu ferða-
svipu, og lét hann nú með henni dynja hvert högg-
ið á fætr öðru um lendar hestsins, og það svo ó-
mjúklega, að dýrið varð sem trylt, og setti fram-
hófana á brjóst honum; en hann hélt klárnum frá
sér og barði hann enn óþyrmilegar enn áðr, og
beitti nú skaftinu á keyrinu. »Bg skal kenna þér,
þrjózku-bykkjan !« sagði hann og barði hann.
Hestrinn hneggjaði og hvíaði, en þorbjörn barði
hann því ákafara. »Hér skaltu finna krafta í kögl-
um!« sagði hann og lét höggin dynja. Hestrinn
fnaus, svo að froðan vall um hönd þorbirni, en hann
barði enn hestinn : nþetta skal vera fyrsta og síð-
asta sinni, krypplingrinn þinn ! Svona ! eitt enn !
það var rétt, húðarjálkrinn þinn ! Nú skaltu kenna
á manns-aga !« og alt af dundu höggin. þeir höfðu
snúizt við á vellinum undir þessum aðgangi; hestr-
inn veitti nú enga mótspyrnu framar, en skalf og
titraði undir hverju höggi, og kipraði sig hneggj-
andi saman,þegar bannsákeyrið ríða að sérí loftinu.
þá var eins og þorbjörn hálf-skammaðist sín ; hann
hætti. í því bili kom hann auga á mann, sem sat
á ræsisbakkanum, studdist upp við ölnboga og hlóg
að honum. Hann vissi varla, hvað að sér kom;
honum sortnaði nálega fyrir augum, hann teymdi
hestinn á eftir sér og óð að manninum með reidda
svipu. »J>ú skalt fá nokkuð til að hlæja að !*
Höggið reið af, en hitti ekki nema til hálfs, því að