Iðunn - 01.06.1884, Qupperneq 31

Sigrún d Sunnuhvoli. 93
hjá sér, fletti því upp stað, sem hún kunni að mostu
leyti utan að frá því, er hún var barn, og var það í
Jóhannesar guðspjalli. Ekki var hún viss um, hvort
hann hefði rænu á að taka eftir; því að engin hreif-
lng sást á honum frainar en áðr; hann starði að
eins alt af á hana; en hún las samt, ef ekki fyrir
hann, þá fyrir sjálfa sig.
Ingiríðr kom brátt heim, til að skiptast á við
hana að vera hjá honum ; en þorbjörn svaf þegar
hún kom. Ingiríðr grót án afláts; hafði hún þegar
farið að gráta áðr en hún fór úr selinu; því að hún
hugsaði til Sigrúnar, sem ekki fékk að vita um neitt.
Nú kom læknirinn og skoðaði hann. Hann hafði
verið lagðr með knífi í síðuna, og auk þess hafði
honum verið misþyrmt; en læknirinn sagði ekkert,
enda spurði enginn hann neins. Sæmundr fylgdi
honum inn í herbergið, þar sem jporbjörn lá, stóð
Syo þar og horfði stöðugt framan í lækninn, fylgdi
honum út, er liann fór, hjálpaði honum upp í vagn-
nin og tók ofan þegjandi þegar læknirinn sagðist
ljoma á morgun. Svo vók hann sér að konu siuni,
S6tn hafði fylgt þoim út, og sagði: »þegar sá maðr
steinþegir, þá er um lífið að tefla;« það kom kipringr
1 fflunnvikin á honum og hann snéri sér við og
gékk frá bænum.
Nnginn vissi, hvað af honum varð; því að hann
koin ekki heim það kvöld, ekki um nóttina lieldr,
°g ekki fyrri en morguninn eftir, og var liann þá svo
þungbúinn, að enginn þorði á hann að yrða. Sjálfr
8agði hann ekki netna : »Nú?« — «Hann hefir sofið,»
svaraði Ingiríðr ; »en hann er svo máttfarinn, að
úunu getr ekki hendi lyft.« Sæmundr æltaði inn til
aö sjá liann, en snéri frá aftr við dyruar.