Iðunn - 01.06.1884, Page 37
Sigrún á Sunnuhvoli. 99
það, sem hún var að gjöra, og settist lrún niðr úti,
Þar sem hún gat séð yfir sveitina; henni íanst hún
Verða eins og síðr einmana með því móti, én hún
var orðin leið á einverunni. Hún faun til þreytu
tr>eðan hún sat þarna, og lagðist því út af með
bandlegginn undir höfðinu og sofnaði þegar. En
sélarhitinn var brennandi og svaf hún því óvært.
Hana dreymdi, að hún þóttist vera yfir á Sunnu-
þvoli uppi á lofti í herbergi sinu, þar sem allir
hennar munir voru og hún var vön að sofa; það
lagði sætan ilm upp frá blómunum í garðinum, og
þó var það ekki sá ilmr, sem hún var vön að finna
aí þeim, heldr eitthvað annarlegr, næstum eins og
af lyngi. Hún fór að hugsa um, af liverju þetta
kæmi, og leit út um opinn gluggann. þar stóð þá
þorbjörn og var að planta lyng. »En, góði minn,
því ertu að þessu ?« spurði hún. »0, blómin vilja
ekki þrífast,« sagði hann og hélt áfram að vinna í
S&rðivmm Hana tók þá sárt til blómanna sinna,
°g bað hann því endilega að bera þau upp til sín
aítr. «Já, það got ég vol gjört,« svaraði hann og
fók þau öll saman og kom með þau upp til henuar.
En þá var eins og hún sæti ekki á loftinu, því að
kann gat gengið beint inn um gluggann til heunar.
Þá kom móðir hennar að í því. »í herrans bænum !
A óræstis Grenihlíðar-strákrinn að komast inn til
þín ?« sagöi móðir hennar og gékk þvcrt í veg fyrir
úann. En hann vildi samt komast inn, og nú fóru
þau að iljúgast á, hann og móðir henuar. »Mamma,
naamma! hann ætlar rétt að færa mér blómin mín,«
þóttist Sigrún segja grátandi. »Ja, það cr nú það
8ama,« sagði móðir hennar og streyttist við. Og
7*