Iðunn - 01.06.1884, Qupperneq 65

127
Sigri'm á’7Sunnuhvoli.
kemr djúp þögn, og prestrinn sá sami nú í meira en
tuttugu ár, sá sami, sem oftast nær hefir éinhvern
tíma á góðri stund talað til ins bezta í hverjum
þeirra, — þegar hann tengir nú höndum saman á
brjóst sér og ávarpar tilhoyrendrna, þá komast tíð-
um margir við. Bn börnin fara að gráta, þegar
prestrinn ávarpar foreldra þeirra og hvetr þá til að
biðja fyrir börnum sínum. þorbjörn, sem nýlega
hafði legið fyrir dauðanum og enn nýlegar hafði bú-
izt við að verða heilsulaus maðr alla æfi, hann grét
mikið, éinkum þegar hann heyrði börnin inna ferm-
ingar-loforðið, og öll vóru svo viss um að lialda það.
Hann leit aldrei yfir í kvennsætiu ; en þegar úti
var, gékk hann yfir til Ingiríðar systur sinnar og
hvíslaði einhverju að henni; eftir það flýtti hann
sér út, og sumir þóttust hafa ávæning af, að hann
hefði haldið upp hlíð og horfið þár í skóginn, í stað
þess að halda þjóðveginn beina leið heimleiðis; en
ekki vóru þeir vissir um það samt. Sæmundr leit-
aði fyrst að honum,—en hætti þó við, þegar hann
sá að Ingiríðr var horfin líka. Hann fór þá að leita
að Sunnuhvols-fólkinu, en það var þá á þönum
um allan kyrkjustaðinn, til að leita að Sigrúnu, eu
enginn hafði orðið var við hana. Sunnuhvols og
og Grenihlíðar fólkið hélt þá heimleiðis hvort í sínu
lagi og án unga fólksins.
Sigrún og Ingiríðr vóru komnar langt á undan, og
fóru alfaraveginnn. »Ég iðrast næstum eftir, að ég
fór með þór,« sagði Sigrún. — »Nú gjörir það ekkert
framar, úr því að pahbi veit um það,« svaraði Iugi-
ríðr. —-»En hann er þó ekki faðir minn,« sagði
Sigrún. — »Hann getr orðið það,« svaraði lugiríðr,—
og ræddu þær svo ekki meira um þetta. — »það var