Iðunn - 01.06.1884, Síða 96

158
Paul Heyse:
mjer þá, hvað þú ber fyrir brjósti, barnið mitt.
Hafirðu í sannleika rjett fyrir þjer, þá skal jeg verða
fyrstur manna til að kannast við það. En þú ert
ung, og þekkir ekki mikið til heimsins, og það gæti
farið svo, að þig iðraði þess síðar meir, að þú hefðir
haft af þjer gæfu þína af barnaskap.
Hún renndi auga snöggvast þangað sem hinn ungi
sjómaður sat, sveittur við árina og með húfuna niðri
í augum. Hann horfði út á sjóinn, eins og hann
væri um annað að hugsa. Prestur tók eptir augna-
ráði stúlkunnar og laut nær henni. »þjer hafið ekki
þekkt hann föður minn«, mælti hún þungbúin.
»Hann föður þinn ? Hann sem dó minnir mig þeg-
ar þú varst naumast 10 ára gömul. Hvað kemur
það honum við, þverúðin í þjer? jeg vona að sál hans
sje í Paradís.«
»þjer hafið ekki þekkt hann, æruverði faðir, þjer
vitið ekki, að það er honum að kenna, öll veikindin
hennar mömmui.
»Hvernig stendur á því ?«
»Af því að hann misþyrmdi henni, barði hana og
sparkaði. Mjer er enn í fersku minni, þegar hann
kom heim á nóttunni og var trylltur. Hún talaði
aldrei aukatekið orð til hans, heldur gjörði aflt sem
hann vildi. En hann barði hana svo, að jeg ætlaði
að springa af ekka þegar jeg sá það. Jeg breiddi
upp yfir höfuð og ljezt söfa, en linnti ekki á gráti
alla nóttina. Og þegar hann svo sá hana liggja á
gólfinu, varð hann allt í einu eins og annar maður,
tók hana í fang sjer og lcyssti hana með þeim ósköp-
um, að hún hljóðaði og hjclt að hann ætlaði að gera
út af við sig. Hún hefir bannað mjer að láta nokk-
urn mann heyra þetta; en það tók svo á hana, að