Iðunn - 01.06.1884, Side 108

170 Paul Heyse:
ekki fyrirgefa mjer, Laurella, heldur bara forða lífi
þínu og koma upp f bátinn aptur«. Hiin hjelt á-
fram á sundinu, eins og hún hefði ekkert heyrt. —
»þ>að er hálf vika sjávar til lands; svo langt geturðu
ekki synt. Hugsaðu um hana móður þína. Jeg
mundi deyja af skelfingu, ef þér vildi slys til«. Hún
horfði til lands snöggvast, eins og hún væri að ætl-
ast á, hvað langt það væri. Hún svaraði engu, en
^synti þegjandi að bátnum aptur og tók í borðstokk-
inn. Hann stóð upp til að hjálpa henni; treyjan
af houum, sem lá á þóptunni, datt í sjóinn þegar
bátnum hallaði af þunga stúlkunnar á annað borðið.
Hún henti sjer fimlega upp í bátinn og settist á
sama stað og áður. f>egar hann sá, að henni var
borgið, tók hann til áranna aptur. Hún vatt sjóinn
lir pilsinu sínu og hárinu. þá varð henni litið nið-
ur í bátinn og sá blóðrennslið. Hún leit undir eins
á hendina, sem hjelt um árina eins og ekkert væri
að. #Hjerna«, sagði hún og fjekk honum klútinn.
Hann hristi höfuðið og hjelt áfram að róa. Loks
stóð hún upp, gekk að honum og batt klútnum um
sárið, sem var býsna mikið. Síðan tók hún aðra ár-
ina frá honum, þó hann ætlaði ekki að sleppa henni,
og settist undir hana. Hún leit ekki á hann, held-
ur hafði augun á árinni, sem var roðin í blóði, og
sókti knálega róðurinn. þau voru föl í andliti bæði
og mæltu ekki orð frá vörum. þegar þau komu
nær landi, mættu þau fiskimönnum, scm voru á
leiðinni fram með net sín að leggja þau undir nótt-
ina. þeir sendu þeim kveðju og voru með dylgjur
við Laurellu. Hvorugt leit upp eða anzaði. það
var langt til sólarlags þegar þau lentu. Laurella hristi
fötin sín, sem höfðu þornað á leiðinni, og stökk upp