Iðunn - 01.06.1884, Qupperneq 110

172 Paul Heyse :
og leysti utan af henni. J>á fór undir oins að blœða
aptur, og það var komin töluverð bólga kringum
sárið. Iíann þvoði hendina í vatni og hjelt henni
lengi niðri í. þegar hann tók hana upp úr aptur,
sá hann glöggt tannaförin. »það var ekki nema
rjett af henni«, mælti hann. »Jeg var trylltur og
mjer var það mátulegt. Mig skal hún aldrei sjú
framar«. — Og hann tók sig til og þvoði úr klútnum
vandlega, þegar hann var búinn að binda um hend-
ina aptur eins vel og honum var hægt með tönnun-
um og vinstri hendinni. Síðan flóygði hann sjer
upp í rúm og Ijet sjer renna í brjóst. Hann vakn-
aði af blundi við tunglsljósið og sársaukann í hend-
inni. Hann spratt á fætur að útvega sjer vatn til
þess að kæla í sjer blóðið. þá heyrir hann eitthvað
við dyrnar. Hann lýkur upp og spyr, hver þar sje
á ferð. Laurulla stóð þar úti. Hún gekk inn, án
þess að yrða á hann, tók af sjer klútinn, sem hún
hafði yfir sjer, og setti dálitla körfu ú borðið, sem
hún hafði í liendinni. Hún varpaði öndinni mæði-
lega. »þú ert komin til að sækja klútinn«, sagði
hann. »þú hefðir ekki þurft að ómaka þig; jeg
ætlaði að senda þjer hann í fyrra málið«. — »Jeg er
ekki komin klútsins vegna«, svaraði hún fljótt; »jeg
fór upp í fjall að sækja grös, sem stöðva blóðrás.
Hjerna eru þau«. Hún tók lokið af körfunni. —
»það var of mikil fyrirhöfn«, sagði hann, alveg gremju-
laust; »þú hefir haft langt of mikið fyrir. Jeg er
undir eins miklu betri; og þó svo væri ekki, þá
væri það mjer alveg mátulegt. Hvað hugsaðu ann-
ars, að koma hingað á þessum tíma ? En ef ein-
hver hitti þig hjer? þú veizt, hvað fólki er tamt að
tala, þó það viti ekkert hvað það fer með«. — »Mig