Iðunn - 01.06.1884, Qupperneq 145

George R. Sims : Sagan af séra Hreini. 207
rauninni góðr drengr; hann gékk nú þjóðveginn frá
föðurhúsum og stefndi til Lundúna. |>eir feðgar
höfðu skilizt í reiði án þess að kveðja hvor annan
og hvorugum orðið nokkurt mildandi sáttarorð af
inunni. — Og upp frá þeim degi kom enginu Eiríkr
framar fram úr þeirri gráu þoku, sem á haustin og
vetrinn legst eins og slæða yfir brúnirnar á Audrey-
hæðunum.
það var þessi gamla saga:—gjálífi æskunnar, heitt
hlóð í ungum æðum, glappaskot á glappaskot ofan,
þar til loks að langlundargeð föður hans þraut, svo
að hann vildi ekki fyrirgefa framar. Feðgarnir urðu
báðir sáryrtir; Eiríkr var fríðr maðr sýnum, en
andlit hans afmyndaðist af reiðinni, og í stoltri og
skammsýnni blindni sagði hann skilið við áttliaga.
°g ættingja. Hann yfirgaf sín föðurhús og sór þess
eið, að láta aldrei sjá sig þar framar. Upp frá þeirri
stund var prestrinn orðinn alt aunar maðr. Hann
var einn, aleinn í iuu stóra liúsi með skozku Jó-
hönnu, sem verið hafði honum trútt og dygt hjú í
þrjátíu ár; hún hafði tekið Eirík nýfæddan úr
órmum móður lians audaðrar og elskað hann og upp
íóstrað, eins og hefði hún sjálf átt hann.
Yfir arninum í hversdags-stofunni hangir málverk.
þaðermynd af bláeygum, sex ára gömlum dróng móð
^ullna lokka. Jóhanna gamla starir oft á það þang-
e-ð til hún er orðin rauðeygð, því að það er barnið
b e n n a r, fallegi drengrinn hennar, sem hún elsk-
aði eins og hún hefði vorið móðir lians. það var
saini inndæli drengrin'n, sem óx upp og varð fríðr
óöglingr, særði svo banasári lijarta föður síns, fór
bl Lundúna og gjörði aldrci vart við sig framar.
hin Jóhauna gamla hafði nóg að gjöra; aunars