Iðunn - 01.06.1884, Blaðsíða 146
208 George R. Sims :
hefði hjartasár hennar ef til vill orðið jafn-hættulegt.
jjví að ár frá ári varð húsbóndi hennar gamli æ und-
arlegri og meir og meir utan við sig. Sóknarfólkið
hristi höfuðið, þegar rugl kom á prestinn í miðri
ræðunni eða honum skeikaði í hinu eða þossu í
messugjörðinni. »Nú er hann að hugsaum son sinn«,
sagði fólkið þá; »það 6r farið að slá út í fyrir
honum«.
Og sóknarfólkið hafði satt að mæla. Smám sam-
an jafnt og stöðugt fór meir og meir að »slá út í«
fyrir séra Hreini gamla. Heima gat hanm^stftið
stundunum saman niðr sokkinn í hugsauir, áu þess
að taka eftir Jóhönnu gömlu, sem gjörði alt til að
vekja hann af þessu hugarvingli, eða þá til að lokka
hann að horðinu með inum gömlu skozku réttum,
sem hún kunni svo vel að matreiða og honum hafði
eitt sinn þótt svo mikið til koma.
það var sorgleg og þung æfi, sem hún átti vesl-
ingr; árin liðu og dag frá degi varð hennar kæri,
gamli húsbóndi máttfarnari og meira utan við sig, og
sökti sér æ meir og meir niðr í endrminningar ins
umliðna tíma.
Ið fölva audlit hans, sem alt af beið við gluggauu
eftir syninum, sem aldrei kom, varð alkunnug sýn
þorpsbúum 1 Audrey End. Börnin litu hornauga
upp í gluggann, þegar þau géngu þar fram hjá á
léiðinni í skólann, því að menn kvisuðu um það sín
á milli, að prostrinn væri »utan við sig», »geðveikr«
oða »brjálaðr«. Börnin fengu veðr af þessu lcvisi, og
stóð þeim hálfpartinn goigr af prestinuin. Loks
bróiddist freguiu um geðveiki sóra Hrcins út um
bygðirnar þar í grend, og í öllu héraðinu var þetta
haft á orði, drykkju-göstiruir á veitiugahúsuuum 1