Iðunn - 01.06.1884, Síða 149

211
Sagan af séra Hreini.
prestinn vera einan, því að sér litist ekki vel á þetta
síðasta kast í honum. Hann horfði á gamalmennið,
er sat hreyfingarlaus við inn stóra bogaglugga, og
svo læddist hann út; því að hann átti enn eftir að
vitja tveggja fjarliggjandi heimila þann dag.
það var alsnjóa, og þokan steingrá breiddist æ
þykkara og þykkara yfir ; daglaunamennirnir, sem
verið höfðu að vinnu á bændabýlunum, géngu fram
hjá í rökkrinu heim til þorpsins til kvenna sinna og
barna. Og enginn þeirra var sá, að eigi liti hann
upp í bogagluggan, um leið og hann gékk fram hjá,
og tautaði eitthvert hlýlegt hluttekningarorð fyrir
rnunni sér, þegar hann sá gamla prestinn gráan
fyrir hærum þrýsta fölva andlitinu út að rúðunni
niænandi og bíðandi eftir, að drengrinn hans kæmi
fram úr þokunni á Audrey Hill.
Jóhanna gamla var í óða önnum að búa alt undir
jólin. Tárin runnu niðr eftir hennar hrukkóttu
kinnum meðan hún varað hengja upp mistilteininn í
forstofuna.1 Hvar skyldi nú veslings húsbóndi
hennar verða næstu jól? Um það var hún sífelt
að hugsa og fékk það henni svo mikils hugarangrs,
uð hún varð skapstygg við lítið stúlkubarn frá bónda-
bæ þar í grendinni, sem var að lijálpa henni með
það, sem hún þurfti að gjöra, og var hún önug við
hana, svo að stúlkan varð hálfhrædd. En hana
'ðraði þessa að vörmu spori og klappaði hún þá
stúlkunni aftr, var góð við hana og gaf henni allra
handa sælgæti.
"Jóhanna !«
1) J>að er enskr þjóðsiðr :\ð skreyta hús sín meö mistil-
teini á jólunum. pijb.
14*