Iðunn - 01.06.1884, Síða 157

219
Sagan af séra Hreini.
hann ; ,taktu barnið, þegar ég er dáinn, og farðu
moð það til Englands, til þorpsins þar sem faðir
minn á heima, og segðu honum, að á banasænginni
hafi cgblessað hann og boðið hann að fyrirgefa mér'...
Svo rétti ég honum drenginn okkar og liann kysti
hann, og bað hann að flytja þann koss afa sínum
austr um haf, og segja honum að sá koss væri frá
Eiríki hans.«
Um leið og ekkjan lauk máli sínu, lyfti hún
sveininum upp á kué sóra Hreins, og barnið kysti
afa sinn.
það er komið sumar og rósirnar eru í blóma yfir
garðshliðinu á gamla prestsetrinu, sem liggr við
þjóðveginn inn til Lundúna. Loftið er fult af ilm
af angandi blómum; yfir moldrykugan þjóðveginn
hellir sólin glöðum geislum.
1 stóra bogaglugganum sést enn þá andlit mæna
út um rúðuna; það andlit þekkir hver maðr í grend-
inni. það er andlitið á séra Hreini gamla; en það
er ekki sama fölva, inagra, áhyggjufullaandlitið, sem
til forna ; nú var hann blómrjóðr í kinnum og bros
lék á vörunum. Hann er að horfa yfir á brúnina á
Audrey Hill. Hann er að biða eftir Eiríki, og nú
bíðr hann ekki árangrslaust. Drcngrinn kemr hlaup-
andi heim að húsinu berhöfðaðr og gulu lokkarnir
hrokknu blakta i sólskininu ; hann hefirlitlu liendrn-
ar fullar af blómum, sem fólkið í þorpinu hefir gefið
honum. A eftir honum kemr fríð kona og stillileg ;
það er móðir hans..........þá flýtir afi hans sér út
að hliðinu, tekr sveiniun í fang sér og kyssir hann.
Skömmu siðar kveðr við í stofunum í gamla prcst-
setrinu af hlátri sveinsins og hlaupum.