Iðunn - 01.06.1884, Síða 159
Alberto Pisano : Karfan. 221
hinna karfanna. A þröskuldi andspœnis gömlu kon-
unni sat unglingsmaður reykjandi pípu sína og
glotti að henni öðru hverju.
það, sem jeg górði, mundir þú líka hafa gert í
rninn stað; jeg segi það enn þá einu sinni, þetta var
bvo dæmalaust einfalt og óbrotið. En samt sem áð-
ur, þegar jeg gekk þaðan leiðar minnar, þá fann jeg
til einhverrar sjerlegrar ánægju í innsta afkima hjarta
míns. Undrun gömlu konunnar yfir því, að heldri
maður skyldi hafa orðið til að sýna sjer þvílíka vin-
semd . . . . og þau hjartnæmu þakkarorð, sem hún
ljet þar með fylgja, þetta ljet ekki af að end-
urhljóma í mínum innra manni. Og hafði hún ekki
h'ka þar á ofan heitið mjer umbun annars heims?
En við þurfum ekki að ómaka okkur úr þessum
heimi, sem við erum í; sjerhvert góðverk ber ávöxt
bæði þeim tilhanda, sem gott gerir,og þeim,semgóð-
verksins nýtur. Ef jeg á að segja fyrir sjálfan mig,
þá gat jeg aldrei ætlazt til meira. En jafnframt
hugsaði jeg til inna stórríku nöldrunarseggja, sem
vita eklci, hvar þeir eiga að kaupa eyrisvirði af ánægju
handa hjarta sínu; jeg kendi í brjóst um þá og
spurði sjálfan mig með undrun, hvernig á því gæti
staðið, að ekki sjálfselskan einmitt knýði þá til að
gera öðrum dálítið gott.
Og enn þá eru svo margar körfur til aö taka upp í
heimi þessum.
(Sttjr. Th.).