Árbók Háskóla Íslands - 02.01.1920, Blaðsíða 42

34
spurningum hans, um leið og hann þó ávitar hann fyrir
þær (6, 35.-7, 25.). Þá fær Esra opinberun um, að þegar
táknin, sem lýst hafa verið fyrir honum í vilrununum á
undan, sjeu komin fram, muni Messias birtast og ríkja um
400 ára skeið og láta rjettiáta, er á lífi sjeu, njóta fagnaðar.
Að 400 árunum liðnum muni Messías dejTja. Þá muni verða
þögn í 7 daga, lík þeirri, er var í upphafi, og enginn maður
verði þá á lífl á jörðunni (7, 26.—30.). Að sjö dögunum liðn-
um rísi dauðir upp, hinn hæsti setjist i dómshásæti silt og
dómur verði haldinn yfir ranglátum, er fari í kvalastaðinn,
og yfir rjeltlátum, sem hlotnist hvíld og sæla (7, 31.—44.).
Þeir sjeu aðeins fáir, hinir rjetllátu, er frelsast muni. Flestir
muni glatast, þar eð spilling mannkynsins sje svo ægilega
mikil (7, 45.-74.). En kjör sálnanna milli dauðans og upp-
risunnar sjeu slik, að sálir óguðlegra öðlist engan fastan
dvalarstað eftir dauða sinn, en reiki um í vansæluástandi og
líði sjöfaldar kvalir. Sálir rjeltlátra njóti aflur á móti hvild-
ar og sjöfaldrar sælu (7, 75.—101.). Esra beiðist þá vilneskju
um, hvort rjeltlátum mönnum sje leyft að taka málstað ó-
guðlegra á dómsdegi og biðja þeim líknar hjá guði, en fær
neitandi svar og cr sagt, að engum sje unt með fyrirbæn
sinni að breyta hlutskifti annars manns (7, 102,—105.). Þótt
sliks sjeu dæmi á þessari öld, gildi það ekki i komandi
heimi (7, 106,—115.). Esra barmar sjer nú í örvæntingu yfir
synd Adams og afleiðingum hennar, en er sýnt fram á, að
hverjum syndara sjeu afdrif sín sjálfum sjer að kenna (7, 11G.
—130). Hann fær og svar upp á spurninguna um, hvernig
það geti samrýmst miskunnsemi guðs, að flestir glatist (7,
131.-8, 19.). Esra biður guð þá heitt og innilega um að
miskunna þjóð sinni og fær svar upp á þá bæn sina (8, 20.
—40.). Er hann fullvissaður um, að sjálfur eigi hann sælu
í vændum og er ámintur um að láta hugann dvelja við
fögnuð þeirra, er hólpnir verða, en ekki við vansæluafdrif
syndaranna (8, 41.—62.). Loks er enn á ný lýst fyrir honum
táknum þeim, er vera eigi fyrirboðar siðustu tíma (8, 63.—
9, 12.) og honum gefin skýring á erfiða viðfangsefninu, að
fleiri skulu glatast en hólpnir verða (9, 13,—25.).
Fjórða vitrunin (9, 26.—10, 60.). Esra er enn mæddur og
barmar sjer yfir því, hve ísrael hafi orðið brotlegur við lög-
mál guðs. Sjer hann þá í vitrun konu sjer til hægri handar;
er hún harmþrungin og berst lítt af. Spyr liann, hvað valdi
harmi hennar. Hún segist hafa verið gift í 30 ár og ekki