Árbók Háskóla Íslands - 02.01.1920, Qupperneq 45

37
Eru sumir glaðir, aðrir sorgmæddir, enn aðrir í fjötrum
(13, 1.—13.). Esra beiðist skýringar á vitruninni og er sögð
svofeld þýðing hennar: Maðurinn, sem steig upp úr hafinu,
er sá, sem hinn hæsti hefir varðveitt um aldirnar og sem frelsa
á sköpunina. óvinum sínum mun hann eyða, þó ekki með
vopnum eða oruslutækjum, heldur með lögmálinu, sem likja
má við eld. En eflir að óvinir hans eru yfirunnir, mun hann
safna að sjer þegnum sínum, friðsama fjöldanum; eru það
ættstofnarnir tíu, sem aftur koma heim úr úllegðinni (13,
14.-58.).
Sjöunda vitrunin (14, 1.—50.). Esra fær frá drotni skipun
um að fræða lýðinn, ráðslafa húsi sínu, varpa frá sjer
áhyggjum og byrðum og öllu þvi, er fylgdi þessu veikara
dauðlega eðli hans, þar eð hann ætli að verða hrifinn frá
jörðu. Sjáandinn biður drottinn þá um að senda sjer heilag-
an anda, til þess að hann geti ritað upp eftirkomendunum
til leiðbeiningar alt það, sem skeð bafi i heiminum frá upp-
liafi, einnig það, sem í lögmálinu stæði. Býður drottinnhon-
um þá að hafa til nrargar skriftöílur og fá sjer 5 valda skrif-
ara og lofar að tendra viskunnar Ijós í hjarla hans, svo að
honum veitist þekking á, hvað rita ælti. Gerði Esra sem
honum var boðið. Heyrði hann þá rödd, er sagði honum að
drekka drykk þann, er honum yrði rjettur. Varð Esra inn-
blásinn af drykknum, fyltist þekkingu og visku og las ritur-
unum fyrir viðstöðulaust í 40 daga samfleytt, samtals 94 rit.
Að þvi búnu varð Esra hrifinn burt og numinn upp lil
staðar, þar sem þeir dvöldu, er honum voru líkir (14, 1.—50.).
Aldur 4. Esrabókar er ekki unt að ákveða með neinni áreið-
anlegri vissu. Bó ber bókin það með sjer, að hún sje samin
eílir eyðingu Jerúsalemsborgar 70 e. Kr. Því að bvað eflir
annað beiðist Esra skýringar á þeirri ráðgálu, að hin helga
borg skuli liggja i rúslum af völdum heiðingjanna. Að vísu
talar bókin um, að það sje eyðing borgarinnar af völdum
Nebúkadnezars, en bæði 11, 39. og 12, 11., þar sem minst er
á Daníel, og fleira í bókinni bcr þess Ijósan vott, að i raun
og veru er höfundur að hugbreysta þá menn, sem böfðu
eyðingu borgarinnar árið 70 e. Kr. í fersku minni. En þótt
ritið í sinni núverandi mynd sje ekki samið fyr cn eltir 70
e. Kr. b., kemur það þó ótvírætt til alhugunar, þegar ræða
er um rit síðgyðingdómsins og guðfræðisskoðanir þess tima-
bils, þar eð greina má heimildir, er siðasti höfundur hefir
notað við sanmingu bókarinnar, og eru sumar afhcimildum