Morgunn - 01.06.1931, Qupperneq 10

4
M OR GUNN
fengið annan skilning á þeim en að þeir væru gætnir,
slyngir og vitrir menn. Og þeir höfðu mikla ástæðu til
þess að segja ekki of mikið. Þeir stóðu, með okkur,
í stímabraki við umhverfið, sem var alls ekki neinn
barnaleikur. Þeir voru að sanna það, að unt væri að
koma á vitundarsambandi milli jarðneskra manna og
framliðinna. Þeir sögðu okkur, að það hlutverk væri
þeim falið af einhverjum æðri máttarvöldum. tJt af
því einu mátti segja, að landið kæmist í uppnám. Mikill
fjöldi manna hélt, að þetta athæfi væri guðlaus óhæfa.
Aðrir töldu það svo mikla fjarstæðu, að mennirnir, sem
að því stæðu, hlytu annaðhvort að vera hálfgeggjaðir
einfeldningar eða blygðunarlausir svikarar. Samt var
í fyrstu um ekkert annað að tefla en það, hvort við
segðum rétt frá því, sem fyrir okkur hafði borið. Við
drógum ekki, frammi fyrir almenningi, neinar ályktan-
ir af fyrirbrigðunum um uppruna þeirra, og ýmsum okk-
ar veitti mjög örðugt að draga þær ályktanir í okkar eig-
in huga. Samt hleypti þetta svona miklum ofsa í menn.
Vér skulum nú gera ráð fyrir, að byrjað hefði ver-
ið á því, jafnframt fyrirbrigðunum, að segja okkur frá
lifnaðarháttum framliðinna manna. Eg er ekki í nein-
um vafa um það, að það hefði magnað mótspyrnuna
stórkostlega. Þær frásagnir hafa hvarvetna um heim-
inn vakið mótspyrnu og verið gerðar að illindaefni. Öld
eftir öld hafa mennirnir vanið sig svo fast á afar þoku-
kendar hugmyndir, eða réttara sagt hugmyndaleysi, um
annað líf, að margir kunna því hið versta, ef farið er að
segja nokkuð skynsamlegt og skiljanlegt um það mál.
Menn, sem öllum hefir fundist vera alveg eins jarð-
nesks eðlis eins og fólk flest, hafa alt í einu orðið svo
hvítfyssandi andlegir, ef einhverjar frásagnir um annað líf
hafa borist þeim, að þeir hafa fylst hinni megnustu vand-
læting, ef sagt hefir verið, að framhaldslífið mundi í
ýmsum greinum vera furðulíkt þessu lífi. Slíku lífi vildu
þeir ekki lifa eftir dauðann, og þá vildu þeir heldur, að