Morgunn - 01.06.1931, Side 21

M0R6UNN
15.
kvalir, eftir því sem maðurinn hefir lifað í þessum heimi
vel eður illa“.
Þá er kirkjan komin svo langt, að hún er farin að
kenna það, að mennirnir hafi meðvitund milli andláts
líkamans og dómsdags. En auðvitað er það lítill gróði fyrir
þá, sem við andlátið fara inn í eilífar kvalir.
En þessi röggsemi og dirfska kirkjunnar að full-
yrða það, að mennirnir hafi meðvitund á þessu tíma-
bili, varð að sinni nokkuð endaslepp. Næsta kverið,
„Lúthers Katekismus með stuttri skýringu“, eftir C. F.
Balslev, minnist ekki á það einu orði, að vér eigum
neina meðvitund í vændum, fyr en eftir upprisu líkam-
ans. Ef höf. hefir samt sem áður ætlast til að vera svo
skilinn, þá er orðalagið furðulega óákveðið og villandi.
Eg fyrir mitt leyti get ekki skilið höf. svo. Greinin er
á þessa leið: „Allir menn eiga að vísu að rísa upp og
halda áfram að vera til eftir dauðann; en einungis þeir,
er fyrir náð heilags anda varðveitast í trúnni á Jesúm
Krist, geta átt von á gleðiríkri upprisu og sælufullu lífi
í eilífðinni“. í fljótu bragði kynni að mega ætla, að höf.
hafi með orðunum ,,að rísa upp“ átt við það. að menn-
irnir lifni strax við eftir andlátið, þó að það orðalag
væri andstætt allri málvenju. En ritningargreinin, sem
á eftir fer og á að staðfesta þessa staðhæfingu, virðist
taka af öll tvímæli, því að hún er eingöngu um upp-
risu líkamans (Róm. 8,11). Svo að aftur erum vér komn-
ir að afstöðu ,,Ponta“ gamla til málsins — að segja
börnunum ekkert um neina meðvitund mannanna frá
andláti til líkamlegrar upprisu.
Þá komum vér að kveri síra Helga Hálfdánarson-
ar. Þar er aldrei ástæða til að vera í vafa um, hverju
höf. vill halda að mönnum. Sá ágætismaður hugsaði
1 jóst og orðaði skýrt. Hann heldur fram sömu kenningu
sem Balle um það, hvað gerist við andlátið. ,,1 andlát-
inu skilur sálin við líkamann. Líkaminn deyr og rotn-
ar og verður að moldu; en sálin deyr eigi, heldur fer