Morgunn - 01.06.1931, Síða 126

120
MORÖUNN
feikna flýti hann hafði getað leyst þetta undur af hendi.
Til þess að gjöra sér hugmynd um erfiðleikana við
þetta, reyndi hann að skrifa frá hægri til vinstri og
öfuga stafina, hægt og með miklum setningi, en það
tókst honum ekki. Þann dag styrktist sannfæring hans,
að þær stundir, sem hann skrifaði ósjálfrátt, væri hönd
hans verkfæri fyrir aðrar vitsmunaverur en sjálfan hann.
Skömmu eftir þetta skriftarafrek komst aftur vana-
lag á höndina, en hún fékk enn meiri hraða, varð ekki
eins jafn-líðandi, en meira í rykkjum. Þar kom, að
höndin gat ekki lengur ritað orð og setningar, gat ekki
annað en ritað á sama blettinn. Bókstafirnir mynduð-
ust hver ofan á annan með vélhraða. Nú gat P. F. ekki
lesið skriftina, því að hann hafði fyrir framan sig að
eins svartan blett. Meðan hönd hans ritaði með leiftur-
hraða, reyndi hann að setja á sig stafina, sem mynd-
uðust, og las konu sinni fyrir orðin, sem þannig komu.
Á nokkrum dögum æfðist hann svo í þessu, að það feng-
ust út úr skriftinni samanhangandi hugsanir.
I desembermánuði urðu skriftarhreyfingarnar eins
og krampakippir, og hann hafði miklar þrautir í öxl-
unum, eins og af sterkum hristingi. Það veiklaði hann
mjög.
Vinir hans komust við af að horfa upp á þetta, og
óttuðust um andlega heilbrigði hans. Forthuny spurði
veruna, sem hafði vald á honum: „Hvernig stendur á
þessu?“ Höndin ritaði: Þetta mun nú bráðum taka enda.
Jóladag 1920 ætlaði P. F. að fara að tala við son
sinn. Hann settist niður til að skrifa ósjálfrátt; hönd
hans hreyfðist hægt og rykkjalaust, eins og hreyfð af
dvínandi afli. Höndin ritaði: ,,Ad . . .“, og stöðvaðist þá
fyrir fult og alt. Síðan hefir P. F. gjört margar til-
raunir til að skrifa ósjálfrátt, en hönd hans er hreyf-
ingarlaus.
Með þessum hætti var hin ósjálfráða skriftarþróun
Forthunys, eins og hún lýsti sér í hreyíingunum. En það,