Uppeldi og menntun - 01.07.2012, Síða 128

Uppeldi og menntUn/icelandic JoUrnal of edUcation 21(2) 2012128
trú leikSkÓlabarna Á eigin getU
ekki heyra það. Bjarna virtist ekki líða vel. Þegar hann fékk tækifæri til að syngja
lagið aftur sýndi hann viðleitni til að sigrast á erfiðleikunum og gekk vel; auk þess
að muna nú allt lagið söng hann hátt og skýrt. Hann hafði öðlast þá reynslu að hann
vissi að hann gæti tekist á við verkefnið, honum virtist líða vel. Þegar hann söng í
þriðja sinn virtist hann búast við að söngurinn heppnaðist vel. Það má leiða líkum
að því að amma Bjarna hafi verið sterk fyrirmynd hans og hún hafi hvatt hann til að
læra að syngja viðkomandi lag, en hann fékk síðan frekari hvatningu frá leikskóla-
kennaranum og hópnum í heild. önnur börn í leikskólanum, sem komu fram í sam-
verustundinni, voru eflaust einnig fyrirmyndir Bjarna.
Greining 4: Lísa
Hvernig má greina út frá fyrrgreindum viðmiðunum trú Lísu (tveggja ára) á eigin
getu, í tónlistarstund meðal sex barna og tveggja leikskólakennara? Lísa var nýbyrjuð
í leikskólanum og var í fyrsta sinn í tónlistarstund. Í stundinni sýndi Lísa viðleitni til
að sigrast á erfiðleikum en hún virtist óörugg, sérstaklega í upphafi stundarinnar. Þá
sat hún ásamt einum dreng í fangi Jónu leikskólakennara og fylgdist með hinum börn-
unum. Drengurinn fór fljótlega úr fangi Jónu og tók þátt í athöfnum með börnunum.
Lísa sat áfram í fangi Jónu, hún virtist ekki hafa þá tilfinningu að hún réði við aðstæð-
ur. Það mátti meðal annars greina á því að tár runnu niður kinnar hennar. Kennarinn
hélt Lísu þéttar að sér. Lísa þurrkaði tárin og sneri sér við í fangi Jónu þannig að hún
sneri baki í barnahópinn sem hélt áfram að leysa ýmis tónlistarverkefni.
Viðfangsefni barnahópsins vöktu áhuga hjá Lísu, ekki síst þegar Guðný leikskóla-
kennari tók eitt og eitt plastdýr upp úr taupoka og barnahópurinn gaf frá sér hljóð
sem passaði við viðkomandi dýr. Þá sneri Lísa sér til hálfs við í fangi Jónu þannig að
hún sneri vanganum að barnahópnum, loks sneri hún sér alveg við og horfði á dýrin
sem Guðný tók upp úr pokanum. Lísa brosti og horfði stíft á ljónið sem Guðný tók
upp. Þegar Guðný sá áhuga Lísu á ljóninu spurði hún hvort Lísa vildi fá ljónið og rétti
höndina með ljóninu í átt að Lísu: „Lísa brosir.“ Jóna, sem sat með Lísu, hallaði sér
fram í átt að ljóninu og það gerði Lísa líka. Lísa rétti brosandi fram vinstri höndina í
átt að ljóninu og tók við ljóninu úr hendi Guðnýjar. Á meðan barnahópurinn lék sér
með dýrin og myndaði hljóð sat Lísa enn í fangi Jónu en hallaði sér ekki lengur upp að
henni. Lísa brosti og horfði á barnahópinn leika sér. Síðan skreið Lísa úr fangi Jónu og
fór inn í barnahópinn. Lísa sat brosandi, hélt á ljóninu og horfði á hin börnin leika sér
með dýrin. Því næst settist Lísa í miðjan barnahópinn án stuðnings Jónu, hún hélt enn
á ljóninu, brosti og fylgdist með því sem hinir voru að gera. Þegar Guðný stóð upp og
spilaði lag fyrir börnin til að dansa eftir stóð Lísa upp eins og hin börnin. Hún hreyfði
sig fyrst hægt eftir tónlistinni og dansaði um stund þar til að hún kom auga á mynd af
ljóni á veggnum, þá gekk Lísa frá dansandi barnahópnum að myndinni, skoðaði hana
og ýtti á myndina. Stuttu síðar lauk tónlistarstundinni.
Lísa bjó ekki yfir þeirri reynslu að hafa tekið þátt í tónlistarstund í leikskóla. Í upp-
hafi stundarinnar leið Lísu illa en smám saman varð hún öruggari og henni leið betur.
Hún mætti því óvænta, fyrst í fangi leikskólakennarans, en smám saman sýndi hún
viðleitni til að sigrast á erfiðleikunum. Það má segja að hún búist við jákvæðri útkomu