Skírnir - 01.01.1961, Qupperneq 94

92
Bo Almqvist
Skímir
konung um orlof, segist hann vilja flytja Hákoni kvæði: „Ek
hefi kveðit vísur nokkurar í vetr, er ek kalla Konuvísur, er ek
hefi ort um Hákon jarl, því at jarl er kona kenndr í skáldskap.“
Þorleifur kemur í stafkarlsgervi til Hákonar. Svo segir í
þættinum:
„Þá hefr karl upp kvæðit ok kveðr framan til miðs, ok þykkir
jarli lof í hverri vísu ok finnr, at þar er getit ok í framaverka
Eiríks, sonar hans. En er á leið kvæðit, þá bregðr jarli ngkkut
undarliga við, at óværi ok kláði hleypr svá mikill um allan búk-
inn á honum ok einna mest um þjóin, at hann mátti hvergi
kyrr þola, ok svá mikil býsn fylgdi þessum óværa, at hann
lét hrífa sér með kgmbum, þar sem þeim kom at; en þar sem
þeim kom eigi at, lét hann taka strigadúk ok ríða á þrjá knúta
ok draga tvá menn milli þjóanna á sér. Nú tók jarli illa at
geðjast kvæðit ok mælti: „Kann þinn heljarkarl ekki betr at
kveða, því at mér þykkir þetta eigi síðr heita mega níð en lof,
og lát þú um batna, ella tekr þú gjQld fyrir.“ Karl hét góðu
um ok hóf þá upp vísur, ok heita Þokuvísur ok standa í miðju
Jarlsníði, ok er þetta upphaf at:
Þoku dregr upp it ytra,
él festist it vestra,
mgkkr mun náms, af nQkkvi,
naðrbings kominn hingat.
En er hann hafði úti Þokuvísur, þá var myrkt í hQÍlinni, ok
er myrkt er orðit í hQllinni, tekr hann aptr til Jarlsníðs, ok er
hann kvað inn efsta og síðasta þriðjung, þá var hvert járn á
gangi, þat er í var hQllinni, án manna vQldum, ok varð þat
margra manna bani. Jarl fell þá í óvit, en karl hvarf þá í brott
at luktum dyrum ok óloknum lásum, en eptir af liðit kvæðit,
minnkaði myrkrit ok gerði bjart í hQllinni. Jarl raknaði við
ok fann, at honum hafði nær gengit níðit; sá þá ok vegsum-
merki, at af var rotnað skegg allt af jarli ok hárit Qðrum megin
reikar ok kom aldri upp síðan .. .“ 24)
— Sænskur fræðimaður, Erik Noren, hefur tekið þennan
24) fslenzk fomrit IX, bls. 219 áfr.