Bibliotheca Arnamagnæana - 01.10.1957, Blaðsíða 109
ORTOGRAFI
91
huåssuitur XIX,22 og tryksvagt å: hanå 1,10. Håndskriftets sædvanlige
a-form er a. I overskrifter og andre fremhævelser bruges ret ofte A:
frAmAn, Syn Ak form. 1 overskriften. Desuden forekommer formen a
sporadisk: ecclesiasticus form. 1 overskr., latijno form 1, side 3, 1. 2,
eijna andliga ibidem 1. 3, andliga 1. 6, formale 1. 8, allar 1. 9 osv. Akcent-
tegn over o anvendes hyppigst, hvor der er tale om gammelt 6, men ak-
centtegn bruges også over gammelt 6: sofnadur XLVI, 23 eller over senere
forkortet 6: gott XIV,5, samt hvor normaliseret oldisl. har q: hotud fem.
sg. XXII,5 og vongunum dat. pi. XXXV, 18. Akcenttegnet træffes også
undtagelsesvis over v: vt leggingar XLVII, 19(18) og over e: giéfur 1,10.
Dobbeltskrivning af a for gammelt å er meget almindelig, men det
kan ofte være vanskeligt at afgøre, om skriveren har ment aa eller a, idet
enkelt-a specielt af a-formen ofte har en lille opstreg tilsidst, hvor det
står i udlyd. I linjeudgang står desuden undertiden aa for gammelt d,
uden at det med sikkerhed kan afgøres, om det sidste a af det, man er
tilbøjelig til at læse som aa, er andet og mere end en lidt kraftig udførelse
af denne opstreg for at udfylde klummen helt. Eksempler på tilsyneladen-
de aa for a i linjeudgang eller ved linjeskifte er: omilldaa IX, 14, hrdsaa
XI,2 og at gief I aa VII, 11. Dobbeltskrivning af i som ij er her, som overalt
i tiden, meget almindelig, en enkelt gang er iagttaget ji: jis 111,17. Også
som diftongisk element skrives i ofte som ij: reijden XVI,7, reijdo XVIII,6.
Efter palatalt g og k skrives i foran fortungevokal: jgien XIV, 16, giæiezst
XIV,24, giæiest XXI,26, Gicegiz ibidem noten, giefa XV,3, gierer (i + er-
abbr.) XV, 1, kieptuzt LI,25 samt i svagtryk: fångielse XIII, 17, vijdfrcegier
XXI, 18, pyngier XXI, 19 (i sådanne ekss. i regelen i + er-abbr.). For
gammelt é og af é udviklet é skrives ofte ie eller je: ieta XXXI, 13, ietur
XIII,22 noten, jeta X,13, jettu imp. XXXI,18, iet pu XXXVII,32 (ikke
alle sådanne eksempler fremgår af udgavens variantapparat). For gammelt
iajja med senere overgang til iå/jå foran kakuminal efterfulgt af konso-
nant skriver håndskriftet undertiden efter oprindelig norsk mønster ea:
sealfur X,32, sealfann XXIII,22, sealfum XXIII,25, XXXI, 17, XXXVII, 10
og 22, XXXIX, 11 (også udenfor Eccli. er skrivemåden truffet: bl. 9 r.
kustoden og bl. 9 v. første ord), seae pier (=sjåi) XXIV,47. Den w-om-
lydte form kykvendi er almindelig: kykuende XIII, 19, kykuendum XVII,7,
XL,8. Den ikke omlydte form findes dog: kvikindi XLIII,27. Vokalerne
e og o forekommer i tidens stil ofte for tryksvagt i ogu: reijden XVI,7,
reijdo XVIII,6 og reijdobua 11,21.
Dobbeltkonsonant udtrykkes - foruden ved almindelig efterstilling -