Heilbrigt líf - 01.12.1941, Qupperneq 88

á starfsháttum heilbrigðs og sjúks líkama, og þess vegna
hefir meðferð okkar og árangur stöðugt farið batnandi.
Þrátt fyrir þetta er enn í dag nóg af sjúkdómum, sem
læknarnir geta ekki læknað til fulls, og enn eru aðrir, sem
verða að teljast ólæknandi, að minnsta kosti með núver-
andi þekkingu vorri. Nú tekst t. d. oft að lækna krabba-
mein, sem áður var ólæknandi, a. m. k. á fyrsta stigi þess,
ýmist með skurðaðgerðum, radíum eða röntgengeislum.
Þess verður sjálfsagt langt að bíða, að vér losnum til fulls
við ýmsa langvinna og ólæknandi sjúkdóma, og vér erum
fjarri lokatakmarkinu — því, að aðeins verði til ein
dánarorsök önnur en slysfarir, sem sé ellikröm. Því getur
þó enginn neitað, að vér nálgumst þetta mark óðum.
Meðal-mannsævi hefir sífelt farið hækkandi í menning-
arlöndunum. Hver sá, er eitthvað hefir kynnt sér bygg-
ingu og' starfshætti mannlegs líkama, veit einnig hve
óendanlega flóknir þeir eru og hve margvíslegar truflanir
það eru, sem nefnast sjúkdómar. Hann veit hve langan
tíma og hve mikla vinnu þarf til þess að kynnast því nokk-
urn veginn, og að því aðeins getur sérfræðingurinn, þ. e.
a. s. læknirinn, haft vit á þessu, að hann hafi aflað sér
nægrar þekkingar. Og að lokum vita allir, að gegn þess-
um margháttuðu truflunum er eigi til neitt óbrigðult
meðal, sem á við allt.
Þegar vél, t. d. bíll fer eigi af stað, þá geta legið til þess
hinar margvíslegustu orsakir: olíuskortur, bilun á kveik-
ingunni, á öxlinum, o. s. frv. og aðgerðin fer þá eftir því
hvað bilað er. En það, sem á við um vél, gildir því frem-
ur um mannslíkamann, sem er miklu margbrotnari.
Þar getur aðeins sérfræðingurinn, a. m. k. í vandþekkt-
um sjúkdómum þekkt bilunina og lagfært hana. Þetta
liggur í augum uppi.
Til að komast hjá öllum misskilningi skal það skýrt
tekið fram, að það er ekki hægt að bera mannslíkam-
192
Heilbrigt líf