Norðurljósið - 01.01.1971, Qupperneq 168

168
NOBÐURLJÓSIÐ
dals. Sagði ég mr. Gook frá þessu, og sveigðum við inn á þá götu-
slóða, er lágu þar, þótt ógreinilegir væru. Síðar skýrðust þeir, og
komum við aftur á ruddar götur og loks á lagðan veg af manna-
höndum. Þeir Helgi og mr. Gook riðu lengi saman og ræddu mál
sín. Loks var áð og snæddur miðdegisverður. Eftir það segir ekki
af ferðum okkar fyrr en mr. Gook þykir vegurinn stefna allt of
mjög til austurs. Leit hann í sjónauka góðan og skyggndist um. Var
honum skapi næst, held ég, að vilja breyta stefnunni og halda beint
í norður. En ég þóttist þekkja svo heiðarnar, þótt ég hefði aldrei
komið þarna áður, að slíkt væri óráð hið mesta. Ég treysti líka
orðum frænda míns, að vegurinn lægi til Vatnsdals.
Nokkru síðar breytti leiðin um stefnu. Var þá ljóst, að hún lægi
í Vatnsdalinn. Komum við svo niður að Haukagili um miðaftans-
bil. Skildu þar leiðir. Mr. Gook hélt í Grknstungu til gistingar,
en við Helgi riðum niður dalinn. Minnir mig, að hann tæki gist-
higu í Asi hjá frændfólki þar. Ég hélt að Hnjúki. Þar var vinafólk
móður minnar frá þeim tíma, er hún var ljósmóðir í Víðidal, virt
og elskuð fyrir störf sín, sem oft voru líka hjúkrunarstörf, er sjúkir
þörfnuðust sérstakrar umhyggju.
Daginn eftir gekk ég upp á Hnjúkinn og horfði yfir dalinn.
Fagur var hann Vatnsdalur, þótt ekki væru þar bleikir akrar né
slegin tún. Ekki vissi ég það, að næsta vetur yrði ég barnakennari
í Sveinsstaðahreppi og ætti eftir að dvelja nokkrar vikur á Hnjúki.
Frá Hnjúki var stutt dagleið heim.
Þrem vikum síðar reið ég aftur suður yfir heiðar. Varð ég þá
samferða Sigurði presti Norland í Hindisvík og bróður hans. Ég
sótti þá hest til Signýjarstaða, er faðir minn hafði misst frá sér
um vorið, er hann var við veiðar í Arnarvatni. Kom sér þá vel
fyrir mig, að ég hafði farið suður fyrr um sumarið. Þá fór ég á sex
stundum frá Kalmanstungu að Aðalbreið, er var bær skammt sunn-
an við Aðalból, en ég hafði þrjá hesta til reiðar.
Ég verð að setja það hér í lokin og vona, að það verði lesið, að
trú mín á orð Áma frænda míns varð sér ekki til skammar. — Guð
hefir líka gefið það fyrirheit, að þeir, sem treysta honum, verði
aldrei til skammar. Á trúfesti Guðs hefi ég þreifað oft um ævina,
en aldrei meir en núna síðustu árin. Ó, að sérhver lesandi minn
vildi treysta honum ætíð og orðum hans á sama hátt og ég treysti
Árna. „Sœll er sá, er treystir Drottni.“