Jörð - 01.06.1948, Page 117

JÖRÍJ
307
tók sig: Hún kom út úr skugga klettanna, nam staðar á grænu
flötinni og beið mín þar, — alltaf á sama blettinum. Og ég gekk
til móts við hana; nú fann ég ekki lengur til ó.tta, — þvert á
móti: ég þráði hana, mér leiddist birtan og sólskinið, ég taldi
stundir dagsins, sem færðu mig nær nóttinni. Mér var ljóst, að
ég mátti ekki snerta hana og reyndi ekki oftar til þess; ég stað-
næmdist nokkur skref frá henni og svo horfðumst við í augu
fáein augnablik. Aldrei mun ég gleyma þeim stundum; mér
fannst ég sjá að nýju inn í fegurð heims, sem við höfum gleymt,
sem okkur getur aðeins dreymt um.
Fyrstu kvöldin beið hún mín ávallt í sömu stellingum og
þeim, er ég hef áður lýst. En svo eitt sinn hreyfði hún hægri
hendina á annan veg en fyrr, — hægt og seinlega eins og henni
væri það því nær um megn, — og benti á grasgræna blettinn
fyrir fótum okkar. Ég las orðlausa bæn í myrkum augum henn-
ar og hvíslaði: „Hvað er það sem þú vilt að ég geri fyrir þig?“
En hún virtist ekki geta eða mega svara mér. Ég sá aðeins ör-
væntinguna í augunum hennar fögru. Eftir andartak var hún
horfin.
Daginn eftir spurði ég konuna á bænum þar sem ég bjó,
hvort það væri reimt niður við vatnið. Hún leit á mig forviða
og ég sá, að hún bliknaði. Eftir nokkra þögn hvíslaði hún:
„Hefurðu séð hanaV' Og hún signdi sig um leið.
„Já, ég hef séð hana,“ svaraði ég. „Hver er hún?“
Ég fékk ekkert svar; konan starði á mig eins og hún hefði séð
draug; því næst flýtti hún sér út. Og þegar ég braut upp á þessu
seinna, anzaði hún mér ekki, heldur lagði á flótta. — Mér var
einum ætlað að ráða þessa kynlegu gátu.
Dagarnir liðu óðfluga, en ég vissi naumast lengur, að tíminn
væri til. Ég óskaði þess eins að mega dvelja þarna alla mína
daga. En ég sá á svip hennar að ég hlaut bráðlega að hverfa á
brott. Hún skildi það betur en ég. Hún fann samúð rnína, en
hún hafði enga von um að ég gæti leyst hana frá böli hennar,
sem enginn annar þekkti, nema guð.
Loks fékk ég símskeyti frá höfuðstaðnum, um að koma þeg-
ar í stað til starfs míns. Þeirri skipun gat ég ekki óhlýðnast.
20*