Jörð - 01.06.1948, Qupperneq 118

308
JÖRÐ
ÐEINS einu sinni enn átti ég að £á að sjá veruna fögru. Ég
•Él fór í fyrra lagi niður að vatninu og nú beið hún mín á
litlu, grænu flötinni. Stjörnubjart var og bleikur hálfmáni á
himni; það var blæjalogn, angan úr jörðu; yfirborð vatnsins
glitraði eins og gamalt silfur. Ég staðnæmdist ofurlítið nær
henni en áður og horfði lengi á hvíta, indæla andlitið hennar.
— Þetta skeður aldrei aftur, liugsaði ég. Nú lít ég í síðasta sinn
fegurð hinnar gleymdu veraldar, og ekkert jarðneskt getur
bætt. mér hana.
Allt í einu hreyfði hún hægri hönd sína og benti til jarðar —
á græna blettinn fyrir fóturn okkar. — Ég óskaði þess af öllum
huga mínum að ég mætti skilja hvað hún átti við, og uppfylla
bæn hennar. Ég var mjög hryggur, — því að við vorum vinir,
vinir út fyrir takmörk rúms og tíma. Gat ég ekkert gert til að
létta raunir hennar?
Ég beygði höfuðið í sorg yfir umkomuleysi mínu. Ég sá hönd
hennar sem benti til jarðar; — í grasinu uxu Gleym-mér-ei-ar á
lágum stilkum, þær líktust barnsaugum sem horfa til himins.
Barsaugu! — barnsaugu, sem horfa til himins! — Það fór leift-
ur um huga rninn, og í sömu andrá skildi ég vinkonu mína,
skildi til fulls, hvað það var, sem olli þjáningu hennar!
Þegar ég leit upp aftur var hún horfin. En ég vissi, að hún
var enn nálæg mér og mundi finna, að ég hafði skilið hana.
Ég hafði séð gamla skóflu í kirkjugarðinum; nú sótti ég
hana og fór að grafa í svörðinn þar sem Gleym-mér-ei-arnar
uxu. Ég fór varlega og vann í hægðum mínum; mér leið óum-
ræðilega vel, því að nú var ég að vinna fyrir liana.
Þegar ég liafði grafið í rúman klukkutíma, fann ég leifarnar
af fornum eikarkistli, útskornum. Hann var fallinn saman, en
undir lokinu, senr enn var heilt, lá barnsbeinagrind, sveipuð í
þykkan, rauðan silkiklút.
Ég safnaði þessu öllu gætilega saman og bar það upp í kirkju-
garð. Síðan gróf ég um nóttina djúpa gröf og lagði leifar barns-
ins hennar í vígða mold. Að síðustu signdi ég yfir leiðið og
stráði á það nokkrum villiblómum.
Þegar þessu var lokið og ég ætlaði að fara, sá ég hana aftur, i
síðasta sinn. Hún stóð skammt frá mér, með upplyft andlit, og