Jörð - 01.06.1948, Síða 126
316
JÖRÐ
hlíð að Steingerði fjarverandi og hældu honuxn og fylltu hann,
véla sig til þess að skrifa fyrir þá upp á víxil, er þeir létu síðan
falla, svo að Símon var krafinn um greiðslu. Matthías í Suður-
lilíð hefur raunar orðið fyrir sama — og upphæðin meiri, en
greiðslugetan hjá honum aftur á móti rneira en tilsvarandi.
Símon er ekki maður til að sjá framtíðarborgir sínar hrynja og
bera ávirðingu sína og sökina gagnvart Steingerði, en flýr veru-
leikann og lendir ioks að fullu í heim óra og ímyndana — og
hverfur liann þá að heiman, ráfar inn á heiðar. í síðari hluta
sögunnar, sem gerist í fjarlægri sveit, er sagt frá Pétri Elíasen,
rugluðum flakkara, sem kemur öllum ókunnur og sezt að á
prestssetrinu. Hann er „hirðsiðameistari", maður sá — er glað-
ur, sérlegui', en góðviljaður, undarlega skyggn á hugsanir
manna og tilfinningar, eðlisrök þeiri'a og örlög. Ekkert það,
sem batt og bældi kotbóndann Símon, háir Pétri, ekkert, sem
myrkvaði Sírnoni sýn, er til fyrir hii'ðsiðameistaranum. Hið
stórbrotna, skyggna, fleyga og göfuga eðli Símonar nýtur sín
nú hjá hinum óháða Pétri Elíasen. Hann verður mikilvægur
örlagavaldur margra manna, og aldurtila bíður hann fyrir þá
þrekraun, sem liann á sig leggur við að bjarga sjúku barni. Fyrri
liluti þessa bindis sögunnar er daufar skrifaður en sá síðari og
vart nægir máttarviðir í atburðarás og persónulegri reisn Sí-
mojtar í Norðurhlíð til þess að þeir samsvari því sem gerist x
síðara bindi, og megi bera uppi persónu eins og Pétur hirð-
siðameistai'a, sem er jafnvandgerður og hann er velgerður og
einhver merkasta pei'sónusköpun frú Elinborgar.
Steingerður er sagan unt söknuð, sjálfsásakanir, yfirbót og
baráttu Norðurhlíðarhúsfreyjannar, sem situr ein eftir með
son sinn og skuldirnar, setur sér jafn óhagganlega að-!ialda jörð-
inni, fullkomna þá ræktun, sem Símon var byrjaður á og hugð-
ist koma í framkvæmd, og að sjá fyrir Katrínu gömlu, frænku
Símonar, og koma einkasyni sínum til manns. Og sannarlega
tekst henni það, sem lixin hefur sér sett — en liins vegar á húnsér
— svo sem og þrátt fyrir allt oftast vill veiða, þar sem eiiihver
sýnir sérstæðan manndóm, — meiri hauk í horni en hana sjálfa
grtinar. Lýsingin á Steingerði er að öllu hin merkasta, þrek
hennar og þrautseigja, hrjúfleiki hennar og tortryggin við-