Jörð - 01.06.1948, Síða 201

JÖRÐ
391
Lg mun hafa verið 9—10 ára, þegar sá atburður gerðist, sem
ég ætla nú að skýra frá.
Það var sunnudagur, sólskin og sumarblíða. Það var messu-
dagur hjá okkur, og ég var látin fara í kirkju. Ég sat í kór, beint
á móti predikunarstólnum, hjá móður minni og föðursystur, og
föðursystir mín var sú manneskja, sem ég hef vitað bera mesta
virðingu fyrir guðsorði, og hjá mér og öllum öðrum á heimil-
inu voru orð hennar lög, sem enginn lék sér að að brjóta — og
sízt ég.
Messan byrjaði með bæn og síðan söng, eins og allir þekkja
til og enn tíðkast. Ég sat kyrrlát og án þess að gefa öðru gaum,
meðan sungið var og tónað, því að af því hafði ég yndi. En þeg-
ar stólræðan hófst, þá fóru bæði hugur og augu að reika út í sól-
skinið, og ekki var laust við, að fyrir sjónir brygði bláum berja-
breiðum, en af berjum var gnægð rétt við túnið.
Þá tók ég allt í einu eftir því, að nokkuð var breytt um efni
hjá prestinum. Hann var farinn að biðja fyrir hjónum og barni,
sem þau höfðu nýlega eignazt. Þau hétu Jón og Guðrún. Prest-
urinn áminnti þau um að þakka Guði fyrir hjálp hans í þraut-
um og fyrir að hafa gefið þeim hraust og vel skapað afkvæmi.
Einriig bað hann fyrir litla bárninu og áminnti foreldrana um
að kenna því guðsótta og góða siði þegar það yxi og þroskaðist.
Þessum orðum prestsins veitti ég nána athygli. Svona fyrir-
bænir komu ekki fyrir í liverri messu. En nú renndi ég augun-
um fram í kirkjuna. Tveim bekkjum utar en lijónin,
sent barnið áttu, sat stúlka, er Ragnheiður hét. Hún hafði eign-
azt barn með manni, sem hún gat 'ekki gifzt, en drengurinn
liennar var fallegt og efnilegt barn. Ég hafði séð hann, því að ég
þekkti Rönku og hún bjó í nágrenni við okkur. Þegar mér varð
nú litið á hana, brá mér afar mikið. Ég varð beinlínis hrædd.
Hún flóði í tárum og titraði af ekka. Ó, hvers vegna grét hún
svona sárt? Skyldi henni leiðast? Nei, fullorðnu fólki leiddist
aldrei í guðshúsi. Það las guðsorð og söng sálma, þó að það yrði
ekki að gera það. Það langaði ekki til að komast út að leika
sér. . . . En hvað gat þá gengið að Rönku? Ó, nú hélt ég mig
vita það! Presturinn bað ekki fyrir drengnum hennar. Skyldi
hann hafa gleymt því? Það hlaut að vera.