Eimreiðin - 01.10.1923, Qupperneq 37

eimreiðin
EITT VANDAM. N. T. SKYR.
293
Kristur hafi læknað slíka menn. Ef þér takið það guðspjallið,
sem talið er upprunalegast þeirra allra, Markúsarguðspjall, þá
komist þér ekki út fyrsta kapítulann, án þess að reka yður á
slíkt fyrirbrigði. 1 samkunduhúsinu í Kapernaum hittir ]esús
fyrir mann, sem er »á valdi óhreins anda*. Orðrómurinn um
]esú breiddist ekki síst út fyrir þær lækningarnar. Kristur
ætlast og til þess af postulum sínum, að þeir geti læknað
slíka menn. Hann sendi þá ekki út til þess eins að prédika
— síst tóman friðþægingarlærdóm — heldur einnig til þess
að lækna. Matteus segir, að ummæli hans hafi verið þessi:
»Á ferðum yðar skuluð þér prédika og segja: Himnaríki er í
nánd. Læknið sjúka, vekið upp dauða, hreinsið líkþráa, rekið
út illa anda«.
Mörgum er nú á tímum illa við þessar skoðanir Nýja testa-
mentisins, og óþægilegast alls finst þeim, að sjálfur Kristur
skuli hafa trúað þessu. Sumir hafa því reynt að losna við
þetta »ásteytingarefni guðspjallanna« með því að halda því
fram, að hann hafi að vísu ekki trúað því sjálfur, heldur að
eins lagað orðræðu sína eftir hugmyndum þeirrar kynslóðar.
Svo reyndu skynsemistrúarmennirnir á 18. öldinni að skýra
þetta. En sú leið er ófær. Um það eru allir helstu biblíu-
fræðingar nú sammála og þeirrar skoðunar er t. d. hinn há-
lærði og ágæti Adolf Harnack. Ef svo hefði verið, hefði ]esús
líka leikið hreinan blekkingarleik. En segi guðspjöllin rétt frá,
þá hefir hann verið alsannfærður um illu andana sjálfur. Hann
ávarpar þá, hann skipar þeim að fara út af mönnunum og
bannar þeim að koma inn í þá aftur. Þegar lærisveinum hans
tókst ekki útreksturinn eitt sinn, var sem heilög gremja gagn-
tæki hann og hann kvartaði undan vantrú kynslóðarinnar. Og
eftir að hann hafði sjálfur rekið illa andann út, gaf hann
lærisveinunum þessa skýringu á því, hvers vegna þeir hefðu
ekki megnað að lækna manninn: »Þetta kynið (þ. e. þessi
tegund illra anda) fer ekki út við neitt nema við bæn«
(Mark. 9). — I sumum handritum stendur: »bæn og föstu«.
Enn mun önnur eins frásaga og þessi vera mörgum
hneykslunarhella, og það vafalaust bæði trúuðum og vantrúuð-
um. Gamla guðfræðin svonefnda mun yfirleitt hafa samþykt
frásögur Nýja testamentisins, án þess að geta þó gert sér