Hlín - 01.01.1956, Page 22

20
Hlin
h!rnOI?,af-Út í hagann’ þar sem hún hafði re*að um sem
Shklr ”]ystll;urar“ voru henni ávallt vndi og endur-
En hættulegasta freisting hennar í síaðkallandi önnum
daganna voru bækurnar. Lestrarfýsn hennar var óslökkv-
an i 'ia þvt að hún lærði að lesa, mun varla hafa liðið
svo dagur, að hún gripi ekki bók. Það vakti undrun
, ama Ijennar, að hún gat lesið og prjónað fullum fetum
i senn. En þessa gerðust raunar dæmi þá. - Einkum hafði
anney yndi af ævisogum, þjóðsögum og öðrum þióð-
legum froðleik. - Eignaðist hún smámsaman gott fíka-
safn um þessi efm, og undi við það, þegar árin færðust
yín og um hægðist fyrir henni.
Annar m'Ög ríkur Þáttur í eðli hennar og ævi var
musikhneigðin. - Framan af ævinni hafði hún mikla oo-
ðwTanr?df!’.SÖng þá SV° að se8>a Vlð ''verja messu í
Munkaþverarkxrkju og hafði af því mikið yndi. Um
ertugsaldm mxssti hun söngröddina, sér til mikillar raun-
"nnf/Tn’Ti8^ fn§laga’ ank fleStra la8* kðralbókar-
T\ f ^ l3g nægði henni að heyra það einu
smm, þættx henni það fallegt. Músíkhneigðin var ættar-
arfur txl beggja hliða. Föðurfólk hennar er allt söngvið
°L °ma Þílrf TdUr Víða Við austan hafs og
m.'. :i,' , /aðir hennar °S Stexngrímur Hall, prófessor í
musik (nu x Wynyard, Sask.), voru þremenningar. _
jfT11, . Haraldsson’ tenór og tónskáld, og hún voru
æðraborn. - Meðal móðurfrænda Fanneyjar var Stein-
þor hextinn Þorgrímsson. Þau voru systkinabörn. Stein-
míUUmk°mUlítÍI1 og einförull, en talinn
y < ður, lifði fyrir músxkdrauma sína, spilaði allvel á
orgel og lét eftir sig nokkur smekkleg lög.
Svo jjag^xælsk var Fanney um sjálfa sig, að aldrei vék
" tólk sitt' »S >"in heíði orgelleik í
.“m “ ín, 7" 'kki ' r*r'*Tjarnir fyrr en síðar á
í ■'i f -Læ’ ?l Þá b°rn hennar möl'g að 'eika á það, mest
sjalfsnami. En þegar einhver sönggleði var á heimilinu,