Hlín - 01.01.1956, Side 143

Hlín
141
öllu efni í byggingarnar á heimilinu, miðstöð, baðkeri o. fl., skyldi
hafa verið komið yfir gilið mikla, þar sem mjer fanst að hver og
einn af þeim 20 til þrjátiu manna hóp, sem um gilið fór um dag-
inn, hlyti að eiga nóg með sjálfan sig.
Veisluna sátu 56 manns með heimafólki. — Dæturnar sjö voru
nú allar heima, og tvær þeirra með sína litlu dótturina hvor.
Monika húsfreyja sýndi okkur hannyrðir sínar. — Hún er nú að
sauma Olaf Liljurós i veggteppi, meir en mannhæðar hátt. —
Teppið saumar hún alt með rósasaum, og er nú búin með fimta-
partinn. — Sagðist hún hafa saumað mikið á fjórum dögum, en
það var hálft pils álfadrottningarinnar. — Ella, elsta dóttirin,
liafði saumað stórt veggteppi í vetur, hafði aðallega gripið i það
í frístundum frá gegningunum.
Þegar lcið að kvöldi, kallaði húsfreyjan gesti sína saman til
máltíðar. — Var þá á borðum stór hlaði af laufabrauði, hangikjöt
á stórum bakka, heimabakað rúgbrauð og fleira góðgæti, að
ógleymdri smjörsköku, sem jeg reiknaði út að kosta mundi a. m. k.
kr. 120.00 út úr mjólkurbúð. — Þarna var eitthvert skemtilegasta
borðhald, sem jeg lief verið við. — Það eitt fanst mjer á vanta,
að liangikjötið var ekki borið fram i trogi. Og vel smakkaðist
kaffið lijá Moniku að máltíðinni lokinni.
Klukkan að ganga ellefu um kvöldið var búist til heimferðar.
Þá fjekk jeg að hafa taumhaldið sjálf á hestinum, sem mjer var
fenginn til reiðar. — Jeg spurði, svo lítið bar á, dreng, sem í ferð-
inni var, hvort þetta væri nú ekki skagfirskur góðhestur, sem jeg
sæti á. — „Nei,“ sagði hann. „Það er bara traustur áburðarhestur."
— Niður í gilið gekk jeg, en var hjálpað á hestbak niðri í því og
teymt undir mér upp að bílnum. Þar með var þessari Bjarmalands-
för minni eiginlega lokið.
Heim að Silfrastöðum komum við klukkan eitt um nóttina. —
Mánudagurinn hafði reynst rnjer góður. — Jeg var búin að lifa
það æfintýri, sem jeg veit að margir munu öfunda mig af. — Jeg
hafði heimsótt „Konuna í dalnum og dæturnar sjö“.
Eftir þá heimsókn skildi jeg betur en áður þá örðugleika, sem
íslenskt sveitafólk á afskekktum stöðum og torfærum hefur átt
við að búa, og á víða enn. — Og jeg hafði einnig séð liinn fegursta
vott um hverjum árangri viljasterk og samhent fjölskylda getur
náð í lífsbaráttunni.
Amfríður Karlsdóttir, Húsavík.