Hlín - 01.01.1956, Blaðsíða 146

144
Hlin
Miðaldra maður með mildan andlitssvip, úrsmiðurinn ( borgar-
hverfinu, hristi höfuðið undrandi. „Það er undarlegt,“ sagði hann
með mjúkum framandi málblæ. „Fyrir mörgum árum síðan áttum
við, konan mín sáluga og jeg, svona dúk. — Hún notaði hann við
hátíðleg tækifæri heima í Vínarborg" — hann brosti — „þegar
biskupinn borðaði lijá okkur hádegisverð".
Prestinum varð undarlega órótt innanbrjósts. — Hann sagði úr-
smiðnum frá konunni, sem hafði komið til hans í kirkjuna fyr
um daginn. — Ursmiðurinn greip fast um handlegg prestsins. „Get-
ur það verið satt,“ sagði hann, „að hún sje enn á lífi?“
Þeir náðu fljótt sambandi við fjölskylduna, sem auglýst hafði
eftir barnfóstru, og fengu þar heimilisfang konunnar. — Svo náðu
þeir í bíl og óku til bæjarins, þar sem hún bjó.
Þegar jóladagurinn rann upp, fundu austurrísku hjónin hvort
annað aftur eftir margra ára aðskilnað og mörg einmanaleg jól.
Þegar sagan barst út á meðal manna, sögðu sumir: „Það var þá
ekki tilgangslaust, að óveðrið skemmdi kirkjuvegginn".
Margir álitu þetta kraftaverk. Og satt að segja: Er hægt að
hugsa sér betra tilefni fyrir kraftaverk?
Hjer líkur sögunni af Gullofna dúknum. — Mjer finst sagan
falleg, en mjer finst annað merkilegra. — Það er, að hún er sönn.
Eftir mínum skilningi gerðist ekkert kraftaverk. — Engin náttúru-
lögmál úr gildi numin um stundarsakir. — Engin undantekning
frá reglunni, heldur óvenjulega ljóst dæmi um regluna sjálfa.
Þessi saga sýnir okkur, hvernig ósýnileg hönd stjórnar öllu —
jafnvel stormi og regni. — Lögmálin eru ekki rofin, en þeim er
stjórnað. Ekkert er tilgangslaust. — Þessi hönd er ekki aðeins að
verki í þessari litlu sögu heldur í lífi okkar allra. — Hvert hár á
höfði okkar er talið. Hver hugsun er skráð. Allar bænir eru heyrð-
ar, þó ekki sjeu þær bænheyrðar. Það er vakað yfir okkur og reynt
að vísa til vegar, — en við verðum sjálf að velja og hafna.
Oft fer ]rað svo, að lieyrandi heyrum við ekki og sjáandi sjáum
við ekki, því hugurinn er sem lokuð borg,
Við skulum ekki gleyma því, sem skáldið kvað í nýárssálminum,
sem allir kannast við:
Ó, sjá þú Drottins björtu braut,
þú barn, sem kvíðir vetrarþraut.
í sannleik, livar sem sólin skín,
er sjálfur Guð að leita þín.
Úlfur Ragnarsson, læknir, Kirkjubæjarklaustri á Síðu.