Hlín - 01.01.1956, Blaðsíða 125
Hlín
123
Nærgætni við menn og málleysingja.
Halldóra mín, þú mæltist til þess fyrir nokkru, að jeg
skrifaði „Hlín“ eitthvað um nærgætni karla eða kvenna
við menn og málleysingja.
Þetta er yfirgripsmikið umtalsefni, ef ætti að gera því
góð sk.il. — Að vera nærgætinn er stór dygð. — Oft finst
rnanni því þó oflítil hugsun Ijeð, enda kannske ekki nóg
rækt við það lögð að innræta börnum og unglingum þá
göfgi að hugsa ekki eingöngu um sjállan sig. — Heimilin
og skólarnir og allur góður fjelagsskapur, reynir vonandi
að hafa áhrif í þá átt að efla þessa dygð hjá þeim ungu. —
'Því það mun margt annað gott og göfugt setjast að hjá
þeim, sem eru nærgætnir við alt sem lífsanda dregur. —
jeg er viss .tun það, að allir vilja vera góðir og gjarna
sýna nærgætni þeim sem þess þurfa, og verður jiess dag-
lega vart í mannlífinu. — Þó er ástæða til að hvetja menn
til að vera nærgætnir, og hugsa út í það, hve oft þarf lítið,
í allri umgengni, til Jress að nærgætni sje sýnd. Oft getur
bros eða hlýtt handtak verið mikils virði þeim sem í
raunir rata, eða sem býr yfir döprum hugsunum, og þeim
sem fyrir verður hlýnar í geði. — Olatt og hfýtt viðmót
er geðblær, sem vert er að leggja rækt við.
Líklega ætti jeg að segja frá nærgætni einhverrar sjer-
stakrar manneskju og hæfni til hjálpar bæði mönnum og
málleysingjum. — Marga mætti nefna, því jeg hef, Guði
sje lof, kynst og sjeð mikið lofsamlega framkomu í þá átt
á minni löngu æfi, en jeg hef líka verið sjónar- og heyrn-
arvottur að ónærgætni og hugsunarleysi, og því vaknar
hjá mjer þrá til að vara við því.
En þegar jeg hugsa um sjerstaka inanneskju þessu við-
víkjandi, dettur mjer fyrst í hug móðir mín, því hennar
hjálpsemi þekti jeg best og er því minnisstæðust.
Eyrir 60—65 árum, er jeg man fyrst eftir mjer, voru