Hlín - 01.01.1956, Blaðsíða 87
Hiín
85
íreyjum. — Og nú er af sem áður var, er ekkert var af hús-
gögnum nema borð og stóll, eða koll'ort og kista að sitja
á — eða rúmin. — Þó er enn, sem betur ler alt í hófi í
sveitum landsins, engin íburðarmikil húsgögn með stopp-
uðum stólum, svo ekki verður þverfótað.
Það vill mjög á bresta, jafnvel hjá þeiin sem ætla mætti
að kynnu almenna mannasiði, að húsráðendur taki tillit
til allra gestanrta jafnt. — Þeir tala mest ef til vill ein-
göngu, við þá sem þeim þykja skemtilegastir, en hinir
sitja hjá og taka engan þátt í samræðunum, enginn talar
við þá. — þetta er ófyrirgefanleg ókurteisi. — Allir gest-
irnir eiga jafnan rjett til atlrygli húsráðenda eða gest-
gjafa. — Það má ekki eiga sjer stað, að nokkur verði út-
undan. — Jafnvel þó þeir sitji steinþegjandi, þurlegir
sem drumbar, þá verður að þíða þá upp, þeir eiga sín
áhugamál, og það verður að reyna að finna jafn-
an það umtalsefni, sem gesturinn, hver og einn, liefur
áhuga fyrir.
Þar hefur maður verið staddur, sem gesturinn þarf
einn að halda uppi samræðum, eða þar sem einhver einn
hefur alltaf orðið. — Ekki er það nú heldur skemtilegt
Þá eru það veitingarnar:
Miklar eru þær áhyggjur og mikil eru þau timsvif, sem
blessaðar húsfreyjurnar hafa, margar hverjar, þegar gest-
ir korna eða eru væntanlegir. — Þá er um að gera að vera
blátt áfram, laus við allt tildur. — Bjóða að borða, ef
á máltíð stendur, það sem fyrir hendi er. — Ekki nein
(tþarfa eyðsla. — En bara að matur og kaffi sje vel heitt.
Þá vill það brenna við, að gestir bíði óþarflega lengi
eftir veitingum, bíða lon og don. — Þáð hefur oft komið
sjer illa. Umstangið er orðið svo mikið, að gesturinn er
orðinn dauðleiður. — Einhverntíma varð Guðmundi
Hannessyni lækni að orði, að hann hefði fengið 12 brauð-
sortir með kaffinu, og svo mikið handa honum einum,
eins og handa tíu manns. — Þetta er sem betur fer mikið
farið að lagast, minna um fínt brauð, en farið að nota