Hlín - 01.01.1956, Blaðsíða 131
Hlin
129
Eitt er víst, það hefur saga þjóðarinnar á liðnum öld-
um sýnt og sannað, að vor norræni kynstofn má aldrei
láta undan síga, þá breytir hann móti eðli sínu og kemst
í andstöðu við uppruna sinn. Og afleiðingin verður
hnignun.
„Strjálbýlismenningin ræktar og þroskar hugsunarhátt-
inn,“ hefur gagnmerkur maður sagt. — Landið sjálft
stendur í órofasambandi við andlegt líf og skapgerð þjóð-
arinnar, enda hefur sjálfstæðishugsjón íslendinga, hvergi
þroskast og notið sín betur en í strjálbýlismenningu
sveitanna. Og þaðan hafa rnargir af béstu og traustustu
mönnum þjóðarinnar komið.
Tökum því, þjóðin öll sem einn maður, höndum sam-
an.
„Hvernig sem stríðið þá og þá er blandið. Það er að
elska, byggja og treysta á landið.“
Arndís Þorsteinsdóttir.
Gamlar minningar.
Það er með mig eins og fleiri, að þegar aldurinn færist
yfir, lief eg ánægju af að hugsa um og rifja upp „Gamlar
minningar", einkum frá æskudögunum. — Og nú, þegar
fásinni sveitalífsins, jeljagangur og ömurlegt tíðarfar um-
lykur allt, 'liefur mjer alveg sjerstaklega orðið hugsað til
einnar ógleymanlegrar skemtiferðar, er jeg fór á mínum
yngri árum, og ætl'a nú að segja frá.
Vorið 1912 vann jeg, ásamt mörgum fleirum, í Gróðr-
arstöðinni í Reykjavík. — Ein í þeim hóp var Þóra Stef-
ánsdóttir frá Fagraskógi, systir Davíðs skálds. — Með
9