Morgunn - 01.06.1931, Qupperneq 25

M0R6UNN
19
raun og veru ekkert annað en áframhald af þeirri stefnu,
er þeir hafa tekið hér í heimi. Öðrum verður þetta örð-
ugt og jafnvel andstyggilegt, þangað til þeir hafa feng-
ið réttari skilning á tilverunni og á því, í hverju sönn
farsæld mannsins sé fólgin, og lært að beygja vilja sinn
í áttina tii þess góða. En engum er synjað um aðstoð
og tækifæri, hve hörmulega sem hinu jarðneska lífi hans
kann að hafa verið áfátt. Því fer svo fjarri, að miskunn
guðs takmarkist af andláti líkamans, eins og öll kverin
hafa kent, að hún á sér engin takmörk um alla eilífð.
Mér skilst svo, sem þetta séu frumdrættirnir í þeim
hugmyndum um annað líf, sem árangur sálarrannsókn-
anna hefir skapað. Þessa sannfæring hafa þeir allir,
sem byggja lífsskoðun sína á árangri sálarrannsókn-
anna. Um þetta eru sammála allar þær raddir, sem bor-
ist hafa handan yfir djúp dauðans. Og þessar hugmynd-
ir virðast vera að vinna algerðan sigur hér á landi.
Og nú kem eg loksins aftur að því, sem eg hvarf frá
áður — þeirri staðhæfing framliðinna manna, að vér
skynjum eftir vistaskiftin annan heim í einhverri náinni
líkingu við þann heim, sem vér erum nú í. Höfum vér
ástæðu til að ætla, að nokkuð sé að marka þá frásögn?
Hún er að minsta kosti í fylsta samræmi við þær hug-
myndir aðrar, sem vér erum farnir að gera oss um ann-
að líf. Vér erum alveg eins eftir andlátið eins og á und-
an því, að því undanskildu, að vér störfum með eterlík-
ama í stað jarðneska líkamans. Hvað er þá líklegra en
að skynjanirnar séu samstæðar í báðum heimunum?
Eitthvert umhverfi hljótum vér að skynja, þó að vér sé-
um úti í geimnum, eða rúminu, eða eternum — hvað
sem vér nú viljum kalla það. Vér megum ekki láta það
villa oss, að vér sjáum ekkert í geimnum, sem gæti ver-
ið umhverfi vort, þegar vér erum farnir héðan. Vér vit-
um það nú — útvarpið hefir kent oss það — að um-
hverfis oss er fult af hljómum, sem heyrn vor grípur
ekki, fyr en henni hefir verið hjálpað til þess. Alveg
2*