Morgunn - 01.06.1931, Blaðsíða 70

64
M 0 R G U N N
þekti. Einnig nefndi sig Kristín Símonarson og sýndi
sömu atlot; báSar voru þær kjökrandi; þótti líkt feg-
insgráti.
Frú Gíslína Kvaran segir svo frá:
,,Vera kom til mín út úr byrginu, þeim megin sem
eg sat, og sagði: „Kristín Jóhanns — Kristín Jóhanns“.
Hún lagði mig að vanga sínum og sagði: Ó, ó, eg er
komin, og kysti mig svo blíðlega. Eg sá glöggt augna-
umbúninginn, kinnarnar og nefið. Enginn efi í sál minni
um, að það var hún, sem þarna var komin. Hakan var
sveipuð slæðum. Hún kom þá fast við andlitið á mér,
meira að segja þrýsti fast andlitinu á sér að mínu and-
liti með fagnaðarlátbragði. Andlit hennar virtist mér
kald-stamt viðkomu, og tár eða vatn rann úr augun-
um, svo mikið, að eg varð mikið vot í framan. Það bar
mest á þessu fyrstu tvö skiftin. Hún kom mér svo fyrir
sjónir, sem hún hún væri ,,nervös“, en þó svo afskaplega
fagnandi og vinaleg. Eg sá svo vel smáfelt andlitið og
augnaráðið, en það hafði hún nokkuð einkennilegt. Vina-
hótin einkendu hana líka svo vel. Eftir því sem hún
kom oftar, varð hún rólegri. Slæðurnar gat eg virt vel
íyrir mér. Þær komu svo mikið við andlitið á mér og
iágu ofan á vinstri höndinni á mér í kjöltu minni. Hrædd
er eg um, að lengi megi leita til að finna sams konar
efni.
Alt af kom Kristín sama megin út úr byrginu, í
horninu sem eg var, og kom rakleitt til mín, og kysti
mig og faðmaði svo óumræðilega vingjarnlega. Svo
heilsaði hún manninum mínum líka mjög ástúðlega, og
hvarf þá inn í byrgið. Þetta endurtók sig nokkur kvöld
hér um bil eins“.
Vera kom við vegginn hjá Kr. D. og strauk hand-
legg hans og fann hann slæðurnar strjúkast við hönd
.sér. Míka kom tvisvar eða þrisvar og heyrðist segja: