Húnavaka - 01.05.1973, Side 154

152
HÚNAVAKA
Þetta sýnir að það er arðbært að auka afkastagetu búpenings, þó
að við óskum ekki beinlínis eftir hærra afurðamagni eftir hvern
grip. Með því að fá einstaklinga með hærri afkastagetu, getum við
framleitt meira magn með minna fóðri og það hlýtur alla tíð að vera
arðbært.
Þorsteinn H. Gunnarsson.
hrossarækt
og hestamennsku
Það er alkunna hversu stórfelldar breytingar urðu á flestum svið-
um þjóðlífsins, þegar stríðið skall á. Einangrun þjóðarinnar var rof-
in vegna bættra samgangna, vélvæðing létti mönnum störf og þjóðin
hófst úr fátækt til bjargálna. Nýtt mat á verðmætum og æðisgengið
kapphlaup um fjármuni fylgdi í kjölfar stríðsins, minna var skeytt
um hin hugrænu verðmæti. 1 þessu umróti gleymdi þjóðin næstum
hesti sínum, nema þeir sem gráðugastir voru að éta hann. Iþrótt
hestamennsku og skynsamleg ræktun reiðhesta átti mjög í vök að
verjast og þeir sem þeim málum sinntu af alúð og árvekni voru
álitnir hálfgerðir sérvitringar og jafnvel ráðlausir.
Upp úr 1950 tekur þetta viðhorf að breytast. Áhugamönnum, sem
skildu að hesturinn átti hlutverki að gegna í vélvæddu tækniþjóð-
félagi, öðru en því að vera étinn, fjölgaði óðfluga. Þessir menn
mynduðu samtök, bæði til þess að rækta reiðhesta og iðka íþrótt
hestamennsku. Síðan hefur stöðugt miðað fram á leið, æ fleiri hafa
fundið þann unað er samfélag við góðan hest veitir. Hrossarækt hef-
ur tekið stórstígum framförum, aukinn markaður fyrir reiðhesta
stuðlar nokkuð að því, en þó miklu fremur menningarmetnaður og
gleðin af velheppnuðu ræktunarstarfi.
Hér á landi hafa frá fornu lari mótast mismunandi hrossakyn.
Ólíkir landkostir og fjölbreytt umhverfi hefur mótað hrossin og