Ritið : tímarit Hugvísindastofnunar - 01.01.2010, Blaðsíða 99

99
Á MiLLi SAFnA: úTRÁS Í (LiSTA)VERKi
Fyrir utan að sinna hátíðahöldunum vann hann gagngert að því að styrkja
íslensk-kanadíska sjálfsmynd og byggja þverþjóðlegt tengslanet og hvetja
fólk til að kynna sér Ísland og íslenska þjóð og ekki síst hraða framþróun á
sviði viðskipta; nýta sér tækifærin sem liggja í nútímanum. Hugmyndir
íslenska ríkisins um eflingu íslensk-kanadíska samfélagsins birtust t.d. í
aðgerðaáætlun Svavars Gestssonar á aldamótaþingi Þjóðræknisfélagsins í
Gimli:
Við þurfum að minnsta kosti að hafa eitt Íslendingafélag í
hverju héraði Kanada. Við þurfum einnig Íslendingafélög í allar
stærri borgir … Við þurfum Íslendingafélag á nýfundnalandi,
í nova Scotia og Prince Edward island … og í Ottawa…
Endurskipulagning [íslensk-kanadíska samfélagsins] er … mik-
ilvæg, ekki eingöngu fyrir ykkur heldur einnig í þágu Íslands.
Þar sem íslenska utanríkisráðuneytið ákvað að hrinda af stað
fjölda verkefna með myndarlegum styrkjum, er það mikilvægara
núna en nokkru sinni fyrr að styrkja samskiptin.57
Framkvæmd þessara aðgerða var þá þegar í fullum gangi og gegndi högg-
myndin þar þýðingarmiklu hlutverki. Upplifun margra og sú merking sem
margir í íslensk-kanadíska samfélaginu lögðu í verkið fór út fyrir táknrænt
gildi þess. Margir lýstu upplifun sinni á verkinu sem „töfraneista“ fyrir
samfélagið og vísuðu í félagslegan verknað verksins með því að benda þá
vakningu sem varð í íslensk-kanadíska samfélaginu þegar fólk tók höndum
saman í skipulagningu og framkvæmd í tengslum við afhjúpun höggmynd-
arinnar. Þannig „fangaði“ höggmyndin íslensk-kanadíska samfélagið,
tengdi og sameinaði fólk til að skapa og viðhalda samfélaginu. Til að
útskýra þennan töfraneista sem verkið kveikti sagði Paul Eyford mér: „Það
var ekkert Íslendingafélag í Ottawa, ekkert einasta félag í höfuðborginni
okkar“ en skyndilega fór fólk af íslensk-kanadískum ættum „að skjóta upp
kollinum alls staðar“ og bjóða fram krafta sína í þágu íslensk-kanadíska
samfélagins. Fólk af íslensk-kanadískum ættum var leitað uppi í símaskrám
og til varð Íslendingafélagið „Vinir Íslands“. Forseti þess félags, Gerry
Oddleifson, útmálar hvernig athöfnin hafi endurvakið og styrkt samfélagið
með þeim lýsandi orðum að „Snorri kom okkur af stað og nú er okkur
57 Svavar Gestsson, „Celebration only begun“, Lögberg Heimskringla, 12. maí 2000,
bls. 3.