Ritið : tímarit Hugvísindastofnunar - 01.01.2010, Side 164

164
Hér virðist Höskuldi vera mikið niðri fyrir, og skýrir það hugsanlega hvers
vegna hann kýs að snúa svo hrapallega út úr orðum mínum sem raun ber
vitni. Í pistli mínum um íslenzkt mál, sem Höskuldur vísar til, fjalla ég um
ólíka afstöðu manna til málsins. Ég greini frá því að hérlendis hafi áhrif
generatívrar málfræði verið mikil um nokkurra áratuga skeið. Síðan lýsi ég
megininntaki þessarar málfræðistefnu sem og „allsherjarmálfræði“ þeirri
(Universal Grammar) sem Chomsky og áhangendur hans telja hluta af líf-
fræðilegum arfi mannsins. Í beinu framhaldi segi ég svo:
Það er skiljanlegt að þeir sem aðhyllast generatífa málfræði hafi
lítinn áhuga á forskriftarmálfræði. Að þeirra mati er málnotand-
inn sjálfur dómbær um það, hvort setningar sem hann notar eru
rétt myndaðar eða ekki. ýmsir aðrir málfræðingar leggja hins
vegar áherzlu á að menn temji sér hefðbunda málnotkun. Þeim
finnst eðlilegt að sporna gegn frávikum frá málvenju, sem sum
hver stafa af órökvísri hugsun og framsetningu.
Af textasamhenginu er bert að þar lýsi ég ekki eigin skoðunum heldur
bendi aðeins á grundvallarmun sem er á afstöðu (flestra) generatívista og
forskriftarmálfræðinga til tungumálsins. Enn fremur kemur þar hvergi
fram að ég álíti generatívista eina um þá skoðun að „venjulegir málnot-
endur“ hafi máltilfinningu. Í raun minnist ég alls ekki á máltilfinningu.
útlegging Höskulds á orðum mínum er því vísvitandi rangtúlkun þeirra.
– Að sjálfsögðu er engum vafa undirorpið að allir hafa tilfinningu fyrir því
máli sem þeir tala. Hins vegar má ekki gleyma því að menn ná misgóðum
tökum á málum sem þeir læra. Þetta á jafnt við um móðurmál sem önnur
mál. En það er önnur saga.