Heilbrigðisskýrslur - 01.12.1963, Side 166

1963
— 164
um], dags. 20. apríl 1961. Þar er rakinn gangur málsins, eins og hann kem-
ur fram í vottorði . .. [fyrmefnds aðstoðaryfirlæknis], en síðar segir svo:
„Slasaða kom til mín á stofuna ]>. 29. marz 1961 til viðtals og skoðunar.
Skýrði hún frá því, að . .. [fyrmefndur aðstoðarlæknir] hafi upphaflega
talið, að til mála gæti komið, að hún hefði höfuðkúpubrotnað við slysið, en
vegna veikinda hennar, heilahristings og síðar lungnabólgu, að hennar sögn,
hafi aldrei verið tekin höfuðkúpumynd, og óskaði hún eftir því, að það væn
gert. Hún taldi sig þreytast ákaflega mikið í fótum og finna til í brotunum,
einkum þegar hún gengi ofan stiga. Enn fremur gengur hún nú orðið
hælana skakkt á skónum, þannig að þeir „mokast upp utanfótar“. Hún
kvartaði um verk, sem hún fengi sem sáran streng í gegnum brjóstið og a
milli herðahlaðanna. Hann væri sérkennilegur, og gæti hún eiginlega engan
veginn lýst honum, og kæmi hann helzt, þegar hún væri þreytt. Hún var
lengi slæm og máttlaus í handlegg eftir slysið og var mikið marin á hand-
legg að eigin sögn. Hún taldi sig einnig vera slæma í höfði og eiga bágt með
að fara í híl og vera pirruð og slæm á taugum.
Skoðun: Steth. cordis et pulm. var eðlileg. Slöður, 4—5 cm á lengd og
2—3 cm á dýpt, var á hægri sköflungsbrún, að öðru leyti var ekki finnanleg
skekkja né stytting á sköflungunum, og virtust beinin vera vel gróin. Dá-
lítil vöðvabólga fannst í \önstri kálfa. Hælamir á skónum voru dáhtið skekkt-
ir og gengnir niður utanfótar. Ekki fannst neitt annað óeðhlegt við skoðun.
Röntgenmyndir af höfuðkúpu, teknar á Röntgendeild Landspítalans 5. apríl
1961, voru eðlilegar og sýndu engin merki um gömul brot.“
Læknirinn mat konunni tímabundna örorku í 15 mánuði eftir slysið,
en síðan varanlega örorku 5%, og segir þar orðrétt:
„Upp frá þvi (frá 1. apríl 1961) varanleg örorka 5%, þar eð gera má
ráð fyrir því, að óþægindi frá taugum og fótum breytist lítið til batnaðar
héðan af.“
Konan kom til undirritaðs til athugunar 8. nóvember 1962. Hún skýrði frá
slysinu og meðferð eftir slysið, eins og lýst hefur verið hér að framan. Hún
kveðst hafa farið af Landspítalanum hinn 5. maí 1960, hefði þá verið eina
viku á fótum og gengið við hækjur. Hún kvaðst hafa verið í meðferð hjá . . .
leikfimikennara haustið 1960. Ivveðst hafa farið að geta gengið staflaus í
september 1960. Byrjaði lítillega að dútla heima fyrir í ágúst 1960. Telur,
að run framför hafi verið að ræða allt árið 1961, en hefur nú staðið í stað
um eins árs bil. Núverandi óþægindi: Kvartar um verki í fótum, meira í
hægra fæti. Ef hún gengur hratt, þá kemur spenna og sár verkur í kálfa.
Þetta er mun meira hægra megin. Þegar verkurinn kemur, verður hún að
nema staðar og hvíla sig stxmdarkom, og hður þá verkurinn úr. Kvartar
um stirðleika í liðum og öryggisleysi, einkum í hnjám við að ganga stiga.
Kvartar um höfuðverk, fékk að vísu stöku sinnum fyrir slysið höfuðverk,
en telur höfuðverkjaköst miklu tíðari nú en áður. Kvartar um, að kuldi
sæki á ganglimi. Kveðst vera mjög hrædd í bíl. Vinnur nú öll venjuleg hús-