Bibliotheca Arnamagnæana - 01.10.1957, Side 360
342
M’s FORLÆG OG REVISION
kommer). Her har der i kontrolteksterne ikke været noget til skamtt
svarende ord, og det misforståede ord har derfor kunnet stryges udenvidere.
I andre tilfælde har revisionen set, at A har manglet et ord (fordi det
ved misforståelse var blevet omdannet til et andet ord), og har indsat det
manglende ord, men uden at stryge det ved misforståelsen opståede ord,
således: IV,15: MN: og huer hann elskar Jmd/ aa peim hefur Drotten
elsku. efter A: og huer hann elskarl aa peim hefur drottinn elskul (for og
huer fmd elskarl, 1557: Vnd wer es lieb hati, 1576: O c huo som det elsker!)',
XXXVI, 11: MN: og at peir sem pinu falke mein giøra hliote adfyrerfarast.
efter A: at (for og, 1557: vnd, 1576: oc) peir sem pino falke mein giora
hlioti vyst at fijrerfarast. (samtidig er vyst, der modsvarer 1541’s yo, men
ikke har nogen tilsvarende parallel i 1557 eller 1576, udeladt); XLII,9:
MN: so verdur pu snarlega vel skickadur madur I efter A: suo uerdur pu
snarliga (for sannliga vel) skickadur madur (1557: ein recht wolgeschickter
Mensch/, 1576: it ret velskicket Menniskel).
I XXI, 8 dækker en skrivefejl i A i virkeligheden over en lakune. I et
sådant tilfælde nyoversætter M: MN: og klokur madur merker vel/ ad
hann vill fordiarfast. efter A: og einn klokur madur merkier Jjat sier hann
(for velpad hann kiefiast vill. (B), 1557: wol/ das er vntergehen wil., 1576:
vel/ at hånd vil farderffuis.). Her nyoversætter M øjensynlig efter 1576 (T.
har: wel at han skalfargaa.).
I et tilfælde har revisionen ikke opdaget en fejl i A, tilsyneladende
fordi den tekst, der har været benyttet ved kontrollen, ved en trykfejl
har haft et til A’s fejl svarende ord: XXIX,25: MN: pad hefur marga
menn fordiarfad ad peir hafa ordit villt ad fara iframanda Lande, efter A:
Pat hefur marga menn fordiarfat (for fordrifit, antagelig ved påvirkning
fra foregående vers) at peir urdo uillt at fara j framanda landel (1541: Jdt
hejft grote Lude vordreuen/, 1538: Magnos homines egit in exilium, 1545,
1557: Es hat grosse Leute vertrieben/, T.: Det haffuer fordreffuet mechtige
folck, 1576: Det haffuer forderffuet store Folck/).
Som et kuriosum kan det nævnes, at N på ejendommelig måde ud-
viser verbaloverensstemmelse med A, efter at pågældende ord har været
rettet i M: XLV,31: MN: Lijka sem vid Dauid af Kyne Juda er saattmali
giørdur/ ad (N: og) alleina af hanns Sonum skal einn Kongur verda. efter
A: lijka sem at vid dauidl af kijni juda er såttmal giort og (for at, 1557:
das, 1576: at) alleina af sinum sonum skal einn konungur ver da. Overens-
stemmelsen må bero på tilfældigt sammenfaldende sproglig opfattelse hos
A’s skriver og N’s revision.