Úrval - 01.12.1943, Blaðsíða 6
4
ÚRVAL
á höfði, berfættur. Og nær eg
með bátnum kom að skipsborði
stóð fólk svo þykkt sem kunni
tveim megin stigans, er eg með
þeirra tilstuðningi upp gekk, en
báðir kaptugar fyrst Sixtus
Jacobsson, skipskaptuginn, þar-
næst Christofor Boye, sem var á
heimreisunni ásamt mér og mín-
um lagsmönnum fartugi, en í
öllum ráðum hinum samjafn,
stóðu út við borðstokk og með-
tóku mig sér á arma. En eg
voga ekki að innskrifa hér míns
kaptuga orð eða hrósun, sem
hann mjög grátandi mælti, nær
hann mig með kossi sér í faðm
tók, en þó með leyfi, að hann
sagðist heldur hafa viljað missa
2 eður 3 menn en mig, hvað
ótrúlegt má nú virðast, en samt
eru það vissulega sannindi. Þeir
leiddu mig svo báðir aftur yfir
miðskipa að vindustólpanum, og
þar að seig mér ómegin.
Strax tók mig Christofor
Boye og bar mig ofan á kistu
bartskerans, meistara Arntz,
en meistari Vilhjálmur var í
landi og nýlega kominn, sá eð
var engelskur, sá eð var yfir
öllum hinum, er sig með þessari
reisu gefið höfðu, var nú ei til
í þetta sinn eður nálægur, og
fyrr ei aftur von en að morgni.
Christofor Boye befalaði meist-
ara Arntz að viðleita strax með
mestu kostgæfni blóðið að stilla,
og til ferskra benja sem fyrst
að taka, hvar út í hann taldi sig
vanmáttugan, af því meir en úr
hundrað stöðum blóð pípti, og
kvaðst þá vinstri hönd um ung-
lið afliða verða, hvar við
kaptuginn biturlega gramdist,
svo hann sló hann högg undir
hvorn vanga, svo hinum réð við,
og fyrirbauð honum í það sinn
neitt meira til að gjöra en blóð-
ið að stilla. Bartskerinn heirnti
umbönd og það hvað þar meira
tilhlýddi, en hann greip þá
skyrtu, er með móru var saum-
uð víða og kosta kunni í Kaup-
inhafn eitt rosenobel, og hana í
refla sundurreif, fekk honum
og skipaði það fleira að heimta
er með þyrfti. Var svo tekin
full, stór vínskál, hálfvarmt, og
mínar báðar hendur þar í lagð-
ar, með annari viðleitni blóðið
að stilla, hvað þó ei varð leikið
fyrr en um miðnætti frá nóni.
Og síðan var eg sakramenterað-
ur og meintu menn eg mundi þá
og þá sofna og héðan í Herrans
hendur burtu fara. En eftir mið-
nætti tók til að vaxa minn and-
ardráttur, og síðan smáhjarn-
aði ég.-svo menn sáu mig gjörla