Úrval - 01.12.1943, Blaðsíða 116

114
ÚRVAL
margir Frakkar. Ailt gekk eins
og í sögu. Við vorum orðnar svo
vanar við að allt færi vel, að við
gáfum hættunum engan gaum.
En áður langt liði áttum við
eftir að reka okkur á, að þær
voru á næstu grösum.
Þegar kom fram í október-
mánuð lentum við í fjárhags-
erfiðleikum. Ferðakostnaður,
sem nam 50 frönkum á hvern
hermann, er undan komst, var
allmikil upphæð, en mun dýrari
var þó framfærsla flóttamann-
anna meðan þeir dvöldu í París.
Við höfðum aðeins þrjá skömt-
unarseðla, og þar sem oft
reyndist ókleift að fá það keypt
af matvælum, sem okkur bar,
urðum við að leita til „Svarta
markaðarins“ og greiða 10—20
sinnum hærra verð fyrir vör-
una en lögboðið var. Ef við
hefðum hreyft mótmælum,
myndi það aðeins hafa þýtt
að þessi matvælaöflunarleið
hefði lokast.
Kitty vissi, að nokkrir efnað-
ir bændur, sem hún þekkti í
óhernumdu héruðunum, myndu
fúsir að hjálpa okkur; en hún
gat ekki skrifað þeim. Hún varð
að fara sjálf og tala við þá.
„Hve lengi verður þú í
burtu?“ spurði ég. Ég reyndi að
dylja kvíða minn með brosi.
„Tvær vikur — ef til vill
þrjár. Hafðu engar áhyggjur,
Etta . . . ef eitthvað kemur fyr-
ir, getur þú snúið þér til Chan-
cels.“
Séra Christian sendi mér þrjá
hermannahópa fyrstu vikuna
eftir að Kitty fór, og þrisvar
sinnum fól ég þá í hendur leið-
sögumönnum Chancels. Tæpri
hálfri stundu eftir að þriðji hóp-
urinn var farinn, kom sendi-
sveinn frá kaffihúsi Durands og
spurði um Kitty. „Durand segir,
að herra Stowe sé staddur í
kaffihúsinu og vilji fá að tala
við Kitty.“
„Stowe“ var nafnið, sem
hafði verið undir einu bréfinu,
sem kom vegna auglýsingarinn-
ar í „Paris-Soir.“
Andartak varð ég agndofa
af skelfingu. Hvernig vissi þessi
maður nafn vinkonu minnar?
I auglýsingunni hafði aðeins
verið getið um William Gray.
Ég varð að flýja! Ef til vill
gat ég enn sloppið yfir til óher-
numdu héraðanna. En svo
myndi Kitty koma til baka og
þá væri ég horfin. Ég varð ró-
legri. Ég hafði komizt í hann
krappan fyrr — og sloppið.