Úrval - 01.12.1943, Blaðsíða 115

LEYNISTARFSEMI 1 PARlS
Englendingamir höfðu ekki ver-
ið handteknir. Franskir varð-
menn, sem höfðu eftirlit með
farþegunum 1 lestinni, höfðu
komist að raun um að þeir
höfðu allir fararleyfi, en kunnu
ekki orð í frönsku. Ef aðrir
franskir farþegar hefðu ekki
andmælt kröftuglega, myndu
hermennirnir hafa verið teknir
til fanga. Það munaði ekki
nema hársbreidd, að sá yrði
endirinn.
„Hvað getum við gert?“ and-
varpaði Kitty. ,,Ég hefi ekki
hugmynd um, hvar ég get út-
vegað fylgdarmann.“
Það var varla liðinn háiftími
frá því að Tissier fór, þegar
Margot kom inn og sagði að ein-
hver Corbier væri kominn og
vildi finna okkur.
„Ég kannast ekki við mann-
inn,“ sagði Kitty tortryggin.
„Hvað er honum á höndum?“
Margot hafði ekki tíma tií að
svara, því að Corbier opnaði
dyrnar og gekk inn. Hann leit
út fyrir að vera franskur lækn-
ir — svartskeggjaður, með
hornspangargleraugu. Viðstörð-
um á hann.
„Kæru frúr,“ sagði hann,
„það gleður mig að sjá, að þið
þekkið mig ekki.“
HS
Við Kitty hrópuðum, nærri
samtímis: „Chancel!“
Chancel starfaði nú fyrir nýj-
an félagsskap, sem hafði það að
markmiði að smygla öllum þeim
Frökkum til Englands, sem
vildu ganga í lið með de Gaulle.
Hann hafði komið til þess að
biðja okkur að aðstoða sig, og
þegar Kitty skýrði honum frá
erfiðleikum okkar, sá hann
strax, að auðvelt var að sam-
ræma starfsemina.
„Ekkert er hægara,“ sagði
hann.
„Látið mig vita, þegar þið
hafið Englendinga, sem þarf að
koma áleiðis, og ég mun senda
jafnmarga Frakka, sem ætla að
ganga í lið með de Gaulie.“
„Guð hlýtur að hafa sent þig
enn einu sinni,“ sagði Kitty.
Orð Kitty urðu mér minnis-
stæð. Það var að visu satt, að
við höfðum verið ákaflega
heppnar. En var það allt heppni,
eða var það handleiðsla forsjón-
arinnar ?
Við réðum nú yfir undan-
komuleið, ekki aðeins til Suður-
Frakklands, heldur allt til Eng-
lands!
I nóvember höfðum við kom-
ið meira en 100 Englendingum,
undan og með þeim flýðu jafn-