Úrval - 01.12.1943, Blaðsíða 98

96
ÚRVAL
lega, „ætla ég að fara út af
þessum bölvuðum. þjóðvegi og
reyna að komast áfram eftir
hliðargötum.“
Fyrsta hliðargatan var mold-
argata, sem lá milli tveggja
plægðra akra. En gatan var
þurr og við gátum ekið 60 km.
á klukkustund.
Svo kom áfallið. Framundan
var vegurinn fullur af bifreið-
um — en þær óku í áttina til
okkar! Þegar við mættvun
fyrstu bílunum, hrópaði fólk
til okkar: „Snúið við! Snúið við!
Þjóðverjar eru á eftir okkur!“
Það var orðið dimmt, þegar
við nálguðumst þjóðveginn á
nýjan leik. Við vorum um 100
metra frá veginum, þegar við
heyrðum í flugvél yfir höfði
okkar. Kitty stöðvaði bifreið-
ina þegar í stað.
Við sáum svartan flugvélar-
skrokk bera við skýjaðan him-
ininn; eldurinn leiftraði úr vél-
byssunum, þegar flugmennirnir
Skutu á flóttamannafylkinguna.
1 einu vetfangi var þjóðvegur-
inn auður. Dauðskelkaðir öku-
menn óku út af veginum, á tré
eða niðm* í skurði. Sumum vögn-
unum hvolfdi og farþegamir
bröltu út og tóku til fótanna.
Aðeins fáir vagnar vom eftir á
veginum, og þeir, sem í þeim
sátu, vom grafkyrrir. Þeir gátu
ekki tekið þátt í hinum brjál-
æðiskennda flótta út af vegin-
um, af því að þeir voru dauðir.
Þegar flugvélin var horfin,
fór fólkið að skreiðast upp úr
skurðunum. Sumir stóðu eins
og steingervingar á ökmnum.
Þeir höfðu verið að flýja hættu,
sem var á hælum þeirra. En nú
hafði hættan náð þeim, og þeir
vora eins og veiddir í gildru
,gátu hvergi farið, ekkert að
hafzt. Og við vorum í gildmnn,
ásamt þeim.
Við heyrðum vélahljóð margra
bifreiða gegnum myrkrið. Þýzki
herinn var kominn.
Fyrst kom bifhjólasveit og
þaut suður á bóginn í myrkrinu,
sannfærð um, að flugvélamar
hefðu mtt bautina. Léttar bryn-
reiðar fylgdu á eftir, en því næst
skröltu skriðdrekar eftir veg-
unum og yfir akrana. Þeir virt-
ust vera allsstaðar og allsráð-
andi. Með 200 metra millibili
stöðvaði hermaður á bifhjóli
flóttafólkið og gaf fyiirskipanir.
Sá, sem vék sér að okkur,
pagði á ágætri frönsku:
„Þér farið aftur til Parísar.“
„En,“ sagði Kitty, „við ætl-
um til Nizza.“